Praca powstała na podstawie notatek, dzienników i wspomnień Autorki podczas pracy w Archiwum m. st. Warszawy w latach 1935-1940. Autorka opisuje dokładnie swoją rozmowę o pracę, przedstawia swoich współpracowników – Eugeniusza Szwankowskiego, Adama Słomczyńskiego i swojego bezpośredniego przełożonego – Adama Wincentego Englerta. We wspomnieniach pojawia się wiele informacji o sposobie zbierania archiwaliów. Opisuje też, że w 1935 r. magazyn Archiwum stanowiły dwie wielkie sale i mieściło się ono w jednej z oficyn pałacu Jabłonowskich.

Praca składa się z dwóch wierszy i jednego opowiadania. Pierwszy z wierszy nosi tytuł O Warszawie. Autorka zachwyca się w nim pięknem miasta, porównuje je do „kapryśnej pani”. Wiersz powstał 5 maja 1945 r. - pierwszego dnia po powrocie autorki do Warszawy. Drugi z wierszy, Wrzesień powstaniowy jest wspomnieniem Warszawy z czasu powstania, stolicy zniszczonej  i bombardowanej. Na dole strony widnieje informacja, że powstał on 12 września 1944 r. w Śródmieściu. Wiersz kończy bunt autorki przeciwko kapitulacji:

„Rozkaz: Kapitulacja. Boże! Wielki Boże!

Wspomnienie rozpoczyna opis kończącego się lata, które autorka spędziła nad morzem. Opisuje opustoszałe plaże, z komunikatów prasowych wynika, że wybuch wojny jest już pewny. Decyduje się więc na powrót do stolicy: „Warszawa jest inna niż przed dwoma tygodniami, trudno o tragarza, taksówkę, na dworcu mundury, uzbrojeni strażnicy”. Wraz ze swoją przyjaciółką Misią zgłaszają chęć uczestnictwa na apelu Kobiecego Przysposobienia Wojskowego, lecz w zamian dostają jedynie prośbę o pozostawienie swoich danych i oczekiwanie na wiadomość o rozpoczęciu kursu. Zrezygnowane odchodzą.

Wspomnienia otwiera opis okolic Poczty Głównej przy Placu Napoleona w Warszawie wraz ze znajdującą się naprzeciw gmachu bombą przeciwlotniczą. Autorka wskazuje ją jako jedno z ulubionych miejsc spotkań młodzieży szkolnej przed wojną. Opisuje dalej obraz placu po kapitulacji wraz z informacją, że w miejsce bomby okupant wstawił mapę z sukcesami wojennymi nazistów. Dalej autorka opisuje początek powstania warszawskiego: „I nagle z ulicy Mazowieckiej padły pierwsze strzały, momentalnie cały plac opustoszał”. Opis powstania jest bardzo emocjonalny, autorka opisuje zasługi powstańców.

Wspomnienia otwiera opis barwnej i pełnej życia warszawskiej ulicy. Autorka opisuje przemykające samochody i tłumy przechodniów. Autorka w żadnym miejscu wspomnień nie informuje, czy opowiadana historia zdarzyła się naprawdę. Jest to opowieść o losach pewnego warszawskiego adwokata, wokół którego pojawia się wiele wymienionych z imienia kobiet. pamiętnikarka z dużą szczegółowością opisuje ulice stolicy i jego punkty orientacyjne, wspominając o wybranych cukierniach, kawiarniach i ich asortymencie.

Wiersz jest pracą wysłaną do redakcji tygodnika „Stolica” na konkurs pt.: „Warszawa maich wspomnień. Autorka opisuje Warszawę jako lekkomyślną, skłonną do ryzyka, niedbałą i kapryśną:

„[...] Bohaterstwo, bezmyślność, cierpienie, rozpusta

- w owym dziwnym coctailu co dzień maczasz usta.

Wdzięczna, strojna, urocza – w cierniowej koronie,

cedzisz mocchę w kawiarni, grasz na patefonie”.