Anna Guttowa, szwagierka mistyka Andrzeja Towiańskiego, zwraca się do anonimowego „Brata Kochanego” z prośbą o pomoc w pozyskaniu nowego paszportu, który będzie ważny w Belgii, Niemczech i Szwajcarii. Zaznacza, że w razie gdyby pojawiły się trudności z wyrobieniem dokumentu, można pomyśleć o użyciu francuskiego imienia. Autorka potrzebuje paszportu na 22 sierpnia, co pozwala z dużym prawdopodobieństwem stwierdzić, że list powstał w 1843 roku, gdy Guttowie gościli z wizytą we Francji i przebywali w Nanterre. Mickiewicz był wówczas w podróży, co wyklucza go jako adresata listu.

Szumańska opisuje swoją podróż przez Afrykę do Azji Południowej, odbytą na statku towarowym „Bierut”. Dzięki członkostwu w klubach marynistycznych autorka mogła podróżować statkami handlowymi, zwracała tylko koszty utrzymania. Podczas postoju statku w porcie i przeładunku towarów miała czas na zwiedzanie danego miejsca. Dziennik zawiera obszerną, wielowątkową relację, prowadzoną w sposób bardziej dopracowany i uporządkowany niż dużo późniejsze zapiski. Można stwierdzić, że notatki z tej wyprawy posłużyły później autorce do napisania powieści Czekanie na pilota (1966).

W krótkim czasie po pobycie Stefana Themersona w Polsce Irena Grosz przesłała przyjaciołom kartkę pocztową z przeprosinami. Dziennikarka tonem półserio pisała: „Kochani, dotychczas gnębią mnie wyrzuty sumienia, że nie «dostawiłam» Stefana na lotnisko i nie pomachałam mu na pożegnanie”. Karta datowana jest na 23 marca 1964 r., natomiast pisarz przebywał w Warszawie w lutym. Autorka prawdopodobnie nie miała więc pomysłu, jaką treść dodać do swoich pozdrowień, skoro – dodajmy – pocztówka została przesłana z okazji Świąt Wielkanocnych.

Szósty zachowany list Ireny Grosz do Franciszki Themerson datowany jest na 7 lutego 1962 r. Dziennikarka zdaje relację przyjaciółce ze swojej codzienności, a także drobnych spraw, które dotyczą życia kulturalnego Warszawy. Wspomina swój wyjazd w góry: „Byłam przez 3 dni w Bieszczadach – w październiku: pusto, kolorowo i pięknie; mogłabym tam resztę życia spędzić. Bez żalu”. Można przypuszczać, że kobiety miały w tamtym czasie rzadki kontakt, skoro autorka opowiada o kilkudniowym wyjeździe sprzed pół roku.

Wspomnienie Anieli Koehlerówny poświęcone są głównie pracy naukowej Ludwiki Dobrzyńskiej-Rybickiej. W zapiskach można zatem odnaleźć wykaz najważniejszych prac badaczki, informacje o jej edukacji i zainteresowaniach naukowych oraz członkostwie w towarzystwach badawczych. Sporo miejsca Koehlerówna poświęciła pracy bibliotekarskiej bohaterki wspomnienia.

Konkurs na wspomnienia z wydarzeń Sierpnia ‘80 stał się dla autorki pretekstem do opisania jej problemów i prośby o interwencję. Kozłowska podzieliła się swoimi przemyśleniami na temat ówczesnej sytuacji społeczno-politycznej w kraju, opisała podejrzane wydarzenia i osoby, podkreślając, że wielokrotnie już zwracała się do różnych podmiotów z apelem o podjęcie działań – pisała m.in. do „Trybuny Ludu” i „Dziennika Warszawy”.

Pojedyncze listy do Stanisława Witolda Balickiego. List z dnia 20 marca 1930 jest kontynuacją korepondencji w sprawie ewentualnego występu w Krakowie (por. Listy Ireny Solskiej pod red. Lidii Kuchtówny, Warszawa, 1984, s.237-238): artystka omawia datę występu i załącza program. List z 4 marca 1951 jest skierowany do „Obywatela Balickiego” i nosi oficjalny charakter. Solska zwraca się do adresata jako do redaktora Państwowego Instytutu Wydawniczego (był też redaktorem naczelnym czasopisma „Teatr”), zapewne w odpowiedzi na jego prośbę o opublikowanie jej przemówienia.

List w odpowiedzi na konkurs Na marginesie: prywatna inicjatywa 1945–89 zorganizowany w Ośrodku Karta. Autorka wyraża się pochlebnie o samej inicjatywie. Podkreśla, jak ważne jest zwrócenie uwagi na problemy sektora prywatnego w czasach komunistycznych. Przywołuje okoliczności powojennego wywłaszczania, bitwy o handel, konfiskatę zboża siewnego, ziemi czy tzw. dekrety „czerwonych kacyków”. Jednocześnie uważa, że problemy te są nadal obecne – zmieniła się tylko władza, która do nich dopuszcza.

List do Maryny Miklaszewskiej z Warszawy. Halina ucieszyła się, że adresatka zajęła się przeglądaniem dokumentów archiwalnych. Stwierdziła, że to może być bardzo ciekawe zajęcie, ostrzegła ją przed pewnym rodzajem „historyków”, którzy nie lubią, gdy osoba bez wykształcenia akademickiego staje się ich konkurentką. Zachęcała do pracy i radziła gromadzić „każdy papierek”, bo może okazać się ważnym dokumentem. Dziękowała za otrzymaną fotografię oraz za książkę ks. Józefa Tischnera. Stwierdziła, że to wyjątkowo trudna i wymagająca lektura.

Autorka listu przeprasza, że nie odwiedziła Kormanowej, gdy była w Warszawie, ale w trakcie podróży statkiem nabawiła się zapalenia oskrzeli i przybyła do Polski w tak złej formie, że nie miała siły spotykać się. Dopiero po tygodniowej kuracji wróciła do sił. W liście opisuje swoją wizytę w Komendzie Głównej Milicji Obywatelskiej, nie uzyskała tam jednak informacji, których potrzebowała. Spotkanie nie pozostawiło u niej dobrego wrażenia, czuła się obco w sekretariacie, nikt jej nie powitał. Wyraziła nadzieję, że będą mogły się jeszcze spotkać po powrocie do Warszawy.