Praca składa się z dwóch wierszy i jednego opowiadania. Pierwszy z wierszy nosi tytuł O Warszawie. Autorka zachwyca się w nim pięknem miasta, porównuje je do „kapryśnej pani”. Wiersz powstał 5 maja 1945 r. - pierwszego dnia po powrocie autorki do Warszawy. Drugi z wierszy, Wrzesień powstaniowy jest wspomnieniem Warszawy z czasu powstania, stolicy zniszczonej  i bombardowanej. Na dole strony widnieje informacja, że powstał on 12 września 1944 r. w Śródmieściu. Wiersz kończy bunt autorki przeciwko kapitulacji:

„Rozkaz: Kapitulacja. Boże! Wielki Boże!

Wspomnienia rozpoczyna bogaty w szczegóły architektoniczne opis kamienicy, w której mieszkała autorka oraz budynków sąsiadujących. Opisuje relacje między mieszkańcami: „Do czasów wojny w kamienicy nie było wspólnego życia. Lokatorzy raczej nie znali się między sobą. Lepiej znały się służące...” Autorka dostrzega, że po wybuchu wojny stosunki między sąsiadami zacieśniły się. Okazywali sobie wzajemną pomoc, mieli wspólne troski.

Opowiadanie ukazuje Hanysa, który dba o warzywa rosnące na jego działce, ale martwi go susza i szkodniki psujące uprawy: pomidory, marchew i groch. Dodatkwoym zmartwieniem są szkody powodowane przez krety. Jedynie kolorowe bratki cieszą jego oko. Ubolewa nad brakiem książek, które lubił czytać w szkole. Potem często pożyczał książki od znajomych, ponieważ nie stać go było na opłacenie składki w bibliotece. Żal mu minionych szkolnych lat, jednak stwierdza, że życie na wsi jest o wiele ciekawsze niż w mieście.