Wspomnienie Weroniki Fidyk przysłane na konkurs poświęcony tekstom wspomnieniowym z sierpnia 1980 r., zorganizowany przez Gdański Oddział Polskiego Towarzystwa Socjologicznego. Tekst ma formę wiersza podzielonego na czterowersowe zwrotki, autorka operuje prostym rymem i rytmem. Opisuje narastający kryzys gospodarczy i niezadowolenie społeczne, wybuch strajków na Wybrzeżu, następnie zmianę ekipy rządzącej: odejście Edwarda Gierka i objęcie funkcji I Sekretarza KC PZPR przez Stanisława Kanię. Wiersz przypomina balladę ludową, ma formę narracyjną.

Wspomnienie Elżbiety Janik dotyczy strajków na Wybrzeżu w sierpniu 1980 r. Autorka nie relacjonuje bieżących wydarzeń, nie przytacza informacji zaczerpniętych z mediów, koncentruje się na własnych przemyśleniach i emocjach. Opisuje złą sytuację zaopatrzeniową, np. problem z zakupem chleba w wiejskim sklepie. O strajkach dowiaduje się z radia BBC: „włączyłam radio z audycją z Londynu i wtedy usłyszałam, że w Polsce są strajki” (s. 1). Jest oburzona faktem, że oficjalne media nie informują o wydarzeniach na Wybrzeżu, a robią to zachodnie rozgłośnie.

Nadesłane na konkurs na pamiętnik z ostatnich siedmiu lat w Polsce, ogłoszony wspólnie przez Rozgłośnię Polską Radia Wolna Europa i redakcję paryskiej „Kultury” we wrześniu 1982 r. wspomnienia opisują życie autorki w Polsce od późnych lat 60. do roku 1980. Napisane zostały z perspektywy wiedzy o wydarzeniach lat 1980–1981, zawierają ocenę okresu kryzysu gospodarczego narastającego od połowy lat 70. Autorka koncentruje się na opisie własnego życia, ukazując je na tle sytuacji ekonomicznej, społecznej i politycznej Polski.

Rękopiśmienny pamiętnik zatytułowany „Oczekiwanie” obejmuje okres ponad roku: od sierpnia 1980 do września 1981. Został spisany i wysłany na konkurs na pamiętnik z ostatnich siedmiu lat w Polsce, ogłoszony wspólnie przez Rozgłośnię Polską Radia Wolna Europa i redakcję paryskiej „Kultury” we wrześniu 1982 r. Tekst ułożony jest w porządku chronologicznym, chociaż brakuje datacji zapisków.

W sierpniu 1923 r. autorka przebywała nadal w rodzinnych stronach, podczas pobytu jej męża w Warszawie, gdzie ponownie zajął się sprawami politycznymi i próbował dostać się do sejmu. Diarystka stwierdziła, że Żółtowski żałował wcześniejszej decyzji o porzuceniu kariery politycznej na rzecz filozofii.

Jest to zeszyt, który można określić jako pomocniczy w stosunku do właściwej relacji z podróży (akc. 18/09/1). Zawiera luźne notatki autorki, głównie na temat historii i kultury Indii. Są to informacje m.in. dotyczące znaczenia końcówek nazw miejscowości, definicje pojęć, takich jak Parsowie, święte krowy, Mohendżo Daro. Zawiera dane na temat historii Indii, religii kultywowanych w Indiach: hinduizmu, buddyzmu i dżinizmu. Znajdują się tu notatki na temat świętych ksiąg hinduizmu oraz podstawowych pojęć, takich jak maja czy karman.

Podobnie jak w poprzednich dziennikach, także i w tym jednym z głównych tematów jest sytuacja polityczno-społeczno-gospodarcza w Polsce. Zdaniem Marii Grabowskiej władze PRL doprowadziły do stanu, w którym Polska stała się biedniejsza od Korei Północnej, Chin i Mongolii: „Te wszystkie kraje – przynajmniej na oko – wyglądają na zamożniejsze od Polski. Nasza gospodarka leży” (k. 22r). Już w poprzednich dziennikach autorka wyrażała przekonanie, że przyszło jej żyć w czasach apokalipsy, przejawiającej się każdego dnia m.in.

Dziennik zawiera bardzo mało informacji na temat życia osobistego Marii Grabowskiej, notatki o takim charakterze dotyczą przede wszystkim zdrowia żony jej wnuka, będącej w zagrożonej ciąży. Diarystka skupia się na wydarzeniach polityczno-społeczno-gospodarczych w Polsce i na świecie. Jednym z głównych zagadnień interesujących ją w tym okresie jest raport Klubu Rzymskiego na temat szans i zagrożeń związanych z gwałtownym rozwojem technik informatycznych.

Autorka opisuje dzieje handlu i rzemiosła w Nakle nad Notecią od zakończenia II wojny światowej do końca lat 70. XX w. Do napisania wspomnień, jak przyznaje we wstępie, sprowokowała ją audycja radiowa Krystyny Bednarz pt. „Prywaciarze”, wyemitowana w „Programie III Polskiego Radia” w kwietniu 2001 roku. Janina Nowak przyznaje, że sama nie pochodziła z rodziny handlowców, ale swe życie po wojnie związała z handlem, poczynając od podrzędnych stanowisk w sklepie (sprzątaczki czy pomocy ekspedientki) aż do kierownictwa w handlu spółdzielczym.

Opowieść swą zaczyna od referendum 1947 r. Oboje z mężem byli wówczas studentami III roku prawa na Uniwersytecie im. Mikołaja Kopernika w Toruniu i jako członkowie koła „Wici” prowadzili agitację pro-mikołajczykowską. Przed wojną mąż ukończył Szkołę Podhorążych Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim. W 1939 r. dostał się do niewoli niemieckiej, z której uciekł. W czasie okupacji był w AK.