Życiorys Zofii z Sienkiewiczów Wójcikowskiej

Zofia Wójcikowska z d. Sienkiewicz urodziła się w 1872 r. w Hrubieszowie, szkołę średnią kończyła w Lublinie na tajnych kompletach. Potem została nauczycielką. Pochodziła z rodziny o tradycjach niepodległościowych. Jej dziad - Michał Sienkiewicz walczył w Powstaniu Listopadowym, zaś ojciec - Ignacy Sienkiewicz w Powstaniu Styczniowym, po czym obaj byli zesłani na Sybir. Jej wuj, brat matki – Władysław Łatwiński zginął w walkach pod Krakowem w 1863 r.
Pracę niepodległościową i społeczną rozpoczęła długo przed I wojną światową. Będąc żoną urzędnika państwa zaborczego, prowadziła w domu tajne nauczanie biednych dzieci. Po roku 1905 była w Kielcach członkinią Zarządu Polskiej Macierzy Szkolnej. Gdy mąż został przeniesiony służbowo do Końskich (woj. kieleckie), zorganizowała tam bibliotekę i czytelnię ludową i była jej kierowniczką aż do wybuchu wojny.
W 1914 r. rozpoczęła pracę konspiracyjną na rzecz Legionów, a od 1915 r. jawnie jako przewodnicząca Ligi Kobiet PW, zaś w latach 1929-1935 w Związku Pracy Obywatelskiej Kobiet.
W tym okresie należała również do LOPP Polskiego Czerwonego Krzyża. Współpracowała z POW. Była członkiem komitetu „Pomocy Bezrobotnym”, „Pomocy Powodzianom”, itp. Przez kilka lat była radną w Końskich. Z pracy społecznej wycofała się z powodu choroby oczu spowodowanej przepracowaniem.