Życiorys Zofii Legońskiej

Jest to życiorys zawodowy Zofii Legońskiej, ur. 14.07.1906 r.  w rodzinie Piotra Kolskiego. Autorka zna ją ok. 70 lat. Poznała ją pod koniec I wojny światowej poprzez jej brata, Witolda Kolskiego, członka łódzkiego młodzieżowego koła SDKPiL, do którego należała również Kormanowa. Witold miał duży wpływ na rozwój i poglądy swej młodszej siostry. Z lat międzywojennych autorka pamięta ją jako nauczycielkę historii szkół średnich oraz czynnego członka nauczycielskiego związku zawodowego, z siedzibą na ul. Zielnej 25. Zawsze obracała się w towarzystwie lewicowym, brała udział w pracach MOPR, miała przyjaciół komunistów. Po wybuchu II wojny światowej pamięta ją z radzieckiego wówczas Białegostoku, gdzie Legońska była nauczycielką i wykładowcą historii. Ponownie spotkała ją w PKWN-owskim Lublinie, już jako oficera Wojska Polskiego. W 1944 r. brała udział w antyhitlerowskiej partyzantce, była członkiem Sztabu Partyzanckiego na Wołyniu. W 1947 r. została zdemobilizowana w stopniu majora i osiadła w Łodzi, gdzie pracowała jako pedagog w powstającym Uniwersytecie Łódzkim, jako delegat Ministerstwa Oświaty ds. akademickich. Od Kongresu Zjednoczeniowego pracowała w szkolnictwie partyjnym (Szkoła Partyjna przy KC PZPR, następnie IKKN oraz prowadziła wykłady zlecone z historii na Uniwersytecie Warszawskim. Brała czynny udział w życiu uczelni i jej partyjnej organizacji.