Wysiedlenie – wspólne doświadczenie narodów

Autorka opisuje losy swojej rodziny podczas II wojny światowej. Do 1940 r. mieszkali we wsi Węgierska Górka, gm. Cięcina, pow. Żywiec. 8. Grudnia 1940 r. rano do ich mieszkania przyszedł oficer gestapo i oznajmił matce (ojciec już w kwietniu znalazł się w obozie koncentracyjnym w Mauthausen Gussen koło Linz w Austrii), że w ciągu 20 min. muszą się wyprowadzić.  W domu oprócz matki była trójka nastoletnich dzieci (Wacław 15 lat, Zofia 13 lat, Janina 12 lat). Samochodem ciężarowym zawieziono ich do szkoły w Żywcu, gdzie zgromadzone były też inne rodziny. Na drugi dzień załadowano ich do pociągu. Po całodniowej podróży znaleźli się w Mińsku Mazowieckim. Tam zakwaterowano ich w nieogrzewanych domkach letniskowych. Było im zimno, panował głód. Matka Zofii u miejscowego komendanta załatwiła urzędowe zezwolenie na wyjazd do ich domu w Bochni koło Krakowa. W Bochni okazało się, że ich dom jest zajęty. W tym czasie dowiadują się o śmierci ojca w Mauthausen. Ostatecznie zamieszkali w Krakowie, w ciasnym pokoju, pełnym pluskiew. Doskwiera im bieda. Brat pracuje ciężko fizycznie, zostaje zwerbowany do AK, o czym reszta rodziny dowiedziała się dopiero po wojnie. Matka ze strachu nie pozwala im chodzić na tajne komplety. Po pewnym czasie brat zostaje aresztowany i wywieziony do obozu pracy niewolniczej w Prokocimiu. Dziewczęta zaczynają naukę w Szkole Handlowej przy ul. Estery, ale po kilku miesiącach szkoła zostaje zamknięta. Zofia rozpoczyna pracę jako goniec w Związku Rewizyjnym „Społem”, jej siostra w Drukarni Kolejowej.