Wspomnienie Sybiraczki

Autorka mieszkała z mężem, Bronisławem, w miejscowości Dębniak k/Oszmiany na Wileńszczyźnie. Mieli niewielkie gospodarstwo, trochę zwierząt. W mroźną noc 10.02.1940 r. do ich domu przyszło NKWD i dało im 15 min. na zebranie się. Zawieziono ich saniami, razem z innymi aresztowanymi, na stację Soły. Tam czekały na nich wagony bydlęce. Autorka opisuje nieludzkie warunki podróży: głód, brak wody, wszy i choroby. Po ok. 20 dniach dotarli do celu. Była to Akmolińska obłaść w Kazachstanie. Rozdzielono ich do pracy. Mąż autorki poszedł do kopalni złota, ona pracowała przy transporcie drewna. Trzeba było pracować bez wytchnienia, by wyrobić normę.  

Po roku przestano ich traktować jak więźniów i mogli zmieniać miejsce pobytu. Wyjechali więc z mężem i znajomą rodziną do Nowosybirska. Po tygodniu siedzenia na stacji znaleźli tam pracę w sowchozie Babataj, w magazynach zbożowych. Mieszkali w 5 osób w maleńkim pokoju, ich dzienną rację żywieniową stanowił 1kg chleba. Żeby nie umrzeć z głodu, wynosili w cholewkach butów ziarno z magazynów, potem je mielili.

W 1943 r. ogłoszono nabór do polskiego wojska. Mąż autorki zgłosił się i nie widziała go, aż dopiero w Polsce. Jakiś czas pracowała na Ukrainie w okolicach Dniepropietrowska. Były tam prawie same kobiety, mężczyzn zabrano na front. Bronisława pracowała we młynie, doiła krowy. Tak dotrwała do 1945 r. Gdy nadeszła upragniona wiadomość, że jest zgoda na ich powrót do Polski, wracali z wielkimi nadziejami na lepsze życie. Ich transport dotarł do Opola. Wyglądali okropnie, miejscowa ludność dawała im odzież. Na początku marca 1946 r. autorka trafiła do Gaworzyc, gdzie odnalazł ją mąż. Tam się osiedlili. Obecnie żyje sama, ma 88 lat. Jej mąż nie żyje od 20 lat. Zapisała się do Koła Sybiraków, bo wśród nich czuje się mniej samotna.