Służba Zwycięstwu Polski

Halina Martin zajęła się tematem powstania Służby Zwycięstwu Polski. Pisała o spotkaniu czternastu oficerów na naradzie wojennej, która odbyła się 27 września 1939 r. w podziemiach PKO przy ul. Świętokrzyskiej w Warszawie, jeszcze przed podpisaniem kapitulacji stolicy. Podjęli oni wtedy decyzję o pozostaniu w kraju i utworzeniu konspiracyjnej organizacji: Służby Zwycięstwu Polski (później Związek Walki Zbrojnej, a następnie Armia Krajowa). Inspiratorem i dowódcą pierwszej zorganizowanej konspiracji był generał Michał Tokarzewski-Karaszewicz. To on stworzył zręby Państwa Podziemnego. O godzinie pierwszej rano 27 września 1939 r. Tokarzewski dowiedział się od generała dywizji Juliusza Rómmla (dowódcy obrony Warszawy i Modlina), że z Rumunii przyleciał samolotem wysłannik Wodza Naczelnego Władysława Sikorskiego, major Edmund Galinat, pseud. „Sum”, z poleceniem, żeby Rómmel objął dowodzenie konspiracją w całym kraju, a majorowi Galinatowi powierzył zorganizowanie dywersji. Rómmel jednak przekazał dane mu pełnomocnictwo Tokarzewskiemu. On miał już podzielone zadania – sabotaż i dywersję powierzył Franciszkowi Niepokólczyckiemu, pseud. „Teodor”, „Frank”. Ten wkrótce stworzył szefostwo dywersji, złożone z ośmiu saperów, oficerów służby stałej. Zorganizowali oni ośrodki produkcji materiałów potrzebnych do walki podziemnej, biuro studiów do badań naukowych dla fachowców chemików, pirotechników, radiotechników i in.