Śluby

Porównanie charakteru pisma pozwala przypisać anonimowy tekst Ksawerze Deybel. Arkusz z zapisaną na pierwszych czterech kartach Modlitwą (z 1842 roku) to najwcześniejszy z trzech znanych dziś rękopisów wieloletniej kochanki Adama Mickiewicza. Śluby napisała w Nanterre, dokładnie pięć lat po Modlitwie – pragnienie, by „namaszczenie niebieskie na dzieła Sprawy S. wiernie utrzymywać” (k. 5) wiąże się z poczynionymi w poprzednim tekście deklaracjami. Tym razem wypowiedź jest skierowana wyłącznie do „Matki” (Maryi – k. 5), której kobieta powierza rozporządzanie swoim losem. Liczy na ochronę w „zapasach ze złem” (k. 5v), gdy bierze ono „górę [...] pochłonieniem ziemi” (k. 6). Autorka pragnie podążać śladami swojego nowego Patrona, Franciszka (Ksawerego?), jednocześnie zaznacza w dopisku: „ślubuję w płci mojej wyszukiwać dusze przejęte gorącą miłością B[og]a i Sprawy Jego” (k. 6).