Non omnis moriar
Opowieść Antoniny Próchniak wysłuchana i spisana przez uczennice: Beatę Jagodzińską i Justynę Wędrychowicz. Przyjęta przez autorki narracja pierwszoosobowa ukazuje losy bohaterki i jej najbliższych od wybuchu II wojny światowej, po pierwsze lata na Ziemiach Odzyskanych. Bohaterka przywołuje wydarzenia z kolejnych okupacji w rodzinnych Mikulińcach – na przemian radzieckiej i niemieckiej i związane z tym dramatyczne losy swojej rodziny i miejscowej ludności – m. in. aresztowania ludności polskiej, prześladowania i zbrodnie popełniane na Żydach – w tym sąsiadów i znajomych bohaterki, strach przed ukraińskimi bandami napadającymi na Polaków. Wspomnienia kończy przymusowa podróż na ziemie zachodnie i początki nowego życia w kompletnie obcym miejscu. Dokument zawiera zarówno bezpośrednią relację Próchniak odnośnie opisywanych zdarzeń, jak i historie zasłyszane od swojej matki, stąd perspektywa kilkuletniego dziecka przeplata się ze świadectwem dorosłej osoby.