Lech

Głównym wątkiem opowiadania Lech jest literacka wersja walki o przetrwanie por. „Lecha”, Jerzego Fiedorowa, zastępcy dowódcy kompanii „Motyla”, jednostki należącej do jednego z batalionów 27 Wołyńskiej Dywizji Piechoty AK. Akcja rozpoczyna się wydarzeniami z maja 1944 r., kiedy podczas ciężkiego ostrzału sił niemieckich podjęta została próba przetransportowania ciężko rannego „Lecha” w bezpieczniejsze miejsce. Autorka skoncentrowała się na działaniach na rzecz uratowania życia porucznika, które są jednocześnie pretekstem do ukazania rzeczywistości towarzyszącej walczącym: głodu, zawszenia, komarów, braku lekarstw i personelu, poczucia beznadziei i zwątpienia u jednych oraz niegasnącej nadziei i uporu u innych. Jankowska włączyła do fabuły bohaterów drugoplanowych – żołnierzy i sanitariuszki, biorących faktyczny udział w tych wydarzeniach. Dzięki ich poświęceniu i odwadze uratowano życie nie tylko porucznika, lecz także innych walczących. Domknięciem historii „Lecha” jest przywołanie dwóch epizodów z okresu o wiele późniejszego. Pierwszy dotyczy uroczystości nadania odznaczenia siostrze Florze w uznaniu za jej ofiarną pracę pielęgniarki. Drugi, zamykający opowiadanie, to krótki zapis ze spotkania po latach z porucznikiem „Lechem” – autorce udało się go odnaleźć wiele lat po opisywanych wydarzeniach. Tekst utrzymany w podniosłym, wręcz patetycznym tonie; autorka często używa egzaltowanych sformułowań.