Obertyńska, Beata

Poetka, pisarka, pamiętnikarka. Dzieciństwo z rodziną spędziła we Lwowie, w młodości związała się artystycznie ze Skamandrem. Studiowała w Państwowym Instytucie Sztuki Teatralnej. W 1918 r. wyszła za mąż za Józefa Obertyńskiego i wraz z mężem po ślubie przeniosła się do jego majątku w Odnowie. Zadebiutowała w 1924 r. na łamach „Słowa Polskiego”. Od śmierci męża w 1937 r. sama prowadziła majątek ziemski w Odnowie. Wraz z wybuchem II wojny światowej przeprowadziła się do Lwowa, w 1940 r. została aresztowana i zaczęła być przenoszona z więzienia do więzienia, aż w końcu trafiła do Armii Andersa, z którą przeszła Iran, Palestynę, Egipt i dotarła do Włoch. Po wojnie przeniosła się do Londynu, gdzie mieszkała do śmierci w 1980 r. Opublikowała wiele tomów poezji (m.in. Pszczoły w słoneczniku, Głóg przydrożny, Miód i piołun, Grudki kadziła), za które wielokrotnie była nagradzana, oraz wspomnienia (W domu niewoli czy Skarb Eulenburga).