Wolska, Maryla

Poetka okresu Młodej Polski, malarka. Wywodziła się z rodziny o tradycjach artystycznych. Jej matka, Wanda Młodnicka, była pisarką i działaczką społeczną, ojciec Karol – malarzem. Nie otrzymała formalnej edukacji, ze względu na słabe zdrowie uczyła się w domu, jednak babka i ciotki dbały, by rozwijała się wszechstronnie. Uczono ją historii starożytnej i historii Polski, czytano jej poezje, prozę, przekazywano miłość do muzyki i malarstwa. W wieku osiemnastu lat wyjechała do Monachium, by uczyć się rysunku. Tam poznała Arnolda Penthera, za którego miała wyjść za mąż. Różnice religijne powstrzymały jednak Marylę przed poślubieniem Niemca. Fascynowały ją doświadczenia paranormalne. Przez kilka lat parała się tzw. kręcidłem, używanym do wprawiania w trans. Wracała do praktyki w późniejszych latach, a dzięki transowi powstało wiele jej poematów. Po ślubie w 1894 r. wraz z mężem Wacławem Wolskim zamieszkała w willi nazwanej później Zaświecie. Ich dom we Lwowie był miejscem spotkań artystycznych wielu znanych artystów, takich jak Leopold Staff, Jan Zahradnik czy Edward Porębowicz. Wolska swój pierwszy tom poezji opublikowała w 1902 r. Jej manifest My, artyści został opublikowany w „Krytyce” pod pseudonimem Iwo Płomieńczyk. Publikowała dużo, pomagała innym poetom w publikacji ich utworów. Wraz z mężem doczekała się pięciorga dzieci (córki: Beata Obertyńska była pisarką, Aniela – malarką). W 1922 r. została wdową. Podupadającą na zdrowiu matką zajęły się córki. Jej poezje wciąż drukowano w „Myśli Narodowej”. W okresie dwudziestolecia międzywojennego nazywano ją „poetką srebrnych słów”. Pod koniec życia uwieczniła ukochany Lwów w tomie Dzbanek malin.