Wspomnienia dotyczące uratowania żydowskiego lekarza z Butrymańc (pow. olicki, Litwa) i dzieci Wilhelma Finka, Benjamina i Renany

W pierwszej części autorka opisuje spotkanie w Tel Awiwie (w 1965 lub 1966 r.) z panem Menkinem, który był wujem Wilhelma Finka. Menkin obracał się w konserwatywnym środowisku i chrzest Wilhelma stanowił dla niego problem, z trudem przychodzi mu tolerowanie nieżydowskiej żony siostrzeńca.W dalszej części zbioru znajduje się list Wilhelma Finka do wuja z 30 maja 1965 r., w którym tłumaczy on powody swojej zażyłości z Polakami i Polkami, a także opisuje historię ocalenia, które zawdzięcza Marii Zagałowej i ciotce Ninie. Wilhelm przedstawia koleje życia żydowskiego dziecka ukrywanego w Wilnie. Kolejne karty zwierają wspomnienia Janiny Marii Zagałowej z okresu II wojny światowej. Zagałowa relacjonuje spotkanie z Anną Jankowską, przyjaciółką doktora Gabaja, który był Żydem. W wyniku tej rozmowy podejmuje się uratowania jego dzieci oraz dalszego krewnego, Wilhelma Finka i trojga dorosłych. Dzieje się to tuż przed pogromem w Butrymańcach (Litwa, powiat olicki), który miał miejsce w nocy z 8 na 9 września 1941 r. Zagałowa wspomina o trudnościach związanych z bezpiecznym ulokowaniem dzieci, nadmienia też o wielu innych problemach. Opisuje poczucie zagrożenia, uwięzienie i śmierć Benjamina oraz relacjonuje, jak uniknęła wywiezienia do obozu koncentracyjnego.