Juras-Smith, Ludwika

Nauczycielka. Pod koniec sierpnia 1939 r. przeprowadziła się do Krakowa, aby ukończyć studia na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Wybuch wojny zmusił ją do opuszczenia domu studentek przy pl. Jabłonowskich już 4 września. Kobieta znalazła się wtedy na ulicy – odcięta od rodziny, bez pieniędzy i jakiejkolwiek pomocy. Niedługo później przeniosła się Kielecczyznę, do Włostowa k. Opatowa. W styczniu 1940 r. założyła tam komplety gimnazjalne należące do Tajnego Nauczania Ziem Zachodnich. Prowadziła je do marca 1945 r. W trakcie wojny, w 1943 r., została aresztowana. Udało jej się uciec i przez pół roku ukrywała się przed gestapo. Studia dokończyła w czasie okupacji. Zdawała egzaminy u profesorów UJ w domach prywatnych, a tuż po wyzwoleniu uzyskała dyplom z Filologii Klasycznej na UJ.. Należała też do Armii Krajowej. Gdy poszukiwała pracy w szkolnictwie tuż po wojnie, skierowano ją do Kuratorium Katowickiego. 1 sierpnia 1945 r. objęła stanowisko dyrektorki Liceum Ogólnokształcącego w Będzinie. Następnie przeniesiono ją do Sławęcina koło Gliwic, gdzie organizowała Ośrodek Szkolny z internatami dla młodzieży wracającej z obozów niemieckich z różnych stron Polski. Rok później skierowano ją do Kuratorium Wrocławskiego, gdzie zakładała szkoły zawodowe w kolejnych miejscowościach na Ziemiach Odzyskanych. Zorganizowane przez nią placówki były często stawiane jako wzór dla innych dyrektorów szkół. W 1951 r. miała objąć stanowisko wizytatorki średnich szkół zawodowych w Kuratorium Krakowskim. Nominację tę jednak wycofano, ponieważ nie należała do PZPR. Po tym wydarzeniu przez pięć lat nie mogła znaleźć pracy w żadnej szkole, podobnie jak jej mąż. Jej małżeństwo się rozpadło, a ona sama wraz z czwórką dzieci przeniosła się do Warszawy. Tam objęła stanowisko dyrektorki Technikum i Zasadniczej Szkoły Zawodowej na ul Skaryszewskiej. Pod koniec roku szkolnego naczelnik Wydziału Personalnego odkrył, że Ludwika nie należy do partii, i zwolnił ją także z tej pracy.