Pogonowska, Anna [dziennik]

Dzienniki rękopiśmienne Anny Pogonowskiej (1922-2005) to 39 zeszytów różnych formatów (A5, B5, lecz także małe zeszyciki – dzienniczki podróżne oraz listy poetki do siostry Barbary – w osobnej kopercie), zebranych w 12 tomach. 
Autorka prowadziła zapiski diariuszowe od 1930 do 1992 roku, czyli przez 62 lata życia, które trwało lat 83. Wcześniej, czyli przed rokiem 1930, nie umiała jeszcze dobrze pisać; potem – w drugiej połowie lat dziewięćdziesiątych XX stulecia – traciła pamięć. 
W dziennikach skupia się Pogonowska na kilku ważnych dla niej tematach: życiu osobistym i emocjonalnym (trudne relacje z mężem i synem; ważne, często ocalające od załamań nerwowych, relacje matrylinearne: z matką, córką i wnuczką; niezwykle istotne życie duchowe – także religijne), życiu pisarki i nauczycielki (łódzkie i warszawskie środowisko literackie oraz nauczycielskie), podróżach (do Francji, Hiszpanii, Niemiec, Włoch, Grecji, Bułgarii, na Węgry, do Czechosłowacji, do Maroka – dwa dłuższe pobyty u męża architekta, który tam pracował; ważne są także liczne „podróże do Polski”) oraz lekturach (dzienniki Pogonowskiej są prawdziwymi „dziennikami lektur”).
Tonacja dzienników jest rozmaita, raczej gorzka i pełna rozczarowań życiem osobistym  środowiskowym, z silnym poczuciem niedocenienia i marginalizacji. Zapiski Pogonowskiej obfitują jednak także w olśnienia i są świadectwem jej wielkiej wrażliwości na przyrodę oraz sztukę (szczególnie: malarstwo i muzykę, choć notatki teatralne i kinowe także nie należą do rzadkości, bywają interesujące i symptomatyczne). 
Bardzo ciekawą partię diariusza stanowią dzienniki czasu wojny i okupacji (1939-1945) oraz te dotyczące Karnawału „Solidarności” i stanu wojennego, wraz z jego konsekwencjami (1980-1983).