Dziennik Emilii z Beniowskich Wróblewskiej

Emilia z Beniowskich Wróblewska prowadziła dziennik intymny (trzy zeszyty) w latach 1850–1870, jednak w drugim zeszycie (prowadzonym od roku 1956) zawarła wspomnienia dotyczące wydarzeń z lat 1830–1855. Jej zapiski poświęcone są przede wszystkim rozmyślaniom moralno-religijnym. Celem autorki jest dążenie do doskonałości, dlatego regularnie analizuje swoje zachowanie i zapisuje swoje postanowienia na przyszłość. Ocenia się głównie przez pryzmat pojęć bierności i aktywności, lenistwa i pracy. Używa metafory snu i drzemki, by opisać sytuację duchową, w której – jak sądzi – się znajduje. Zapiski w pierwszym zeszycie zaczyna prowadzić w wieku dwudziestu lat. Zwierza się w nim ze swoich refleksji na temat relacji społecznych i osobistych, porusza tematy teologiczne, przywołuje wydarzenia dnia codziennego. W drugim i trzecim zeszycie rzadko przywołuje anegdoty z codziennych wydarzeń czy odbyte rozmowy; skupia się na swoich emocjach i refleksjach. Niejednokrotnie zwierza się z pragnienia śmierci, poczucia przygnębienia i smutku, często związanych z rozczarowaniem małżeństwem.