Wolska, Zofia

Zofia Wolska po ogłoszeniu mobilizacji 25 sierpnia 1939 r. zgłosiła się do Polskiego Czerwonego Krzyża – do pracy w szpitalu. Trafiła do Modlina, gdzie wraz z innymi pielęgniarkami pracowała przy chorych i przygotowywała sale na przyjęcie rannych. Gdy wybuchła wojna, została siostrą oddziałową – przyjmowała transporty rannych i pomagała chirurgom. Po tygodniu część lekarzy skierowano do szpitali warszawskich, a resztę do Brześcia (obecnie Białoruś). Jednak do Brześcia ostatecznie nie dotarli, ponieważ dowiedzieli się, że został zajęty. Wobec tego Wolska i inne pielęgniarki wróciły do Warszawy. Odwiedzała rannych żołnierzy. W czasie okupacji ukrywała u siebie w domu różnych ludzi (m.in. cichociemnego, pielęgniarkę, która uciekła ze szpitala niemieckiego z walizką pełną lekarstw, akowca). Podczas powstania warszawskiego pomagała przy budowie barykad, gotowała dla powstańców, szyła bieliznę dla rannych. Po kapitulacji została wywieziona z Warszawy.