Węgrzyn, Józef

Aktor, reżyser. Po ukończeniu szkoły realnej uczył się w szkole dramatycznej Gabrieli Zapolskiej. Debiutował w 1904 r. w Teatrze Miejskim we Lwowie. Był następnie aktorem Teatru Ludowego i Teatru Miejskiego w Krakowie. W 1912 r. Arnold Szyfman za­angażował go do nowo powstającego Teatru Polskiego w Warszawie. W latach 1916–24 występował w Teatrze Rozmaitości, a dorywczo także w Teatrze Bogusław­skiego, potem w Teatrze Narodowym, od chwili jego otwarcia w 1924 r. do 1938. Dorywczo występował też w Teatrze Letnim, a po 1934 r. w Teatrze Polskim i na innych scenach. Od 1911 r. grał w filmach polskich (do wybuchy wojny ponad pięćdziesiąt ról). W latach 30. również reżyserował w Teatrze Narodowym i Letnim. Po wojnie przeniósł się do Łodzi, gdzie powrócił na scenę. W latach 1946–1948 był aktorem Teatru Wojska Polskiego w Łodzi. Występował również gościnnie w Warszawie i Bydgoszczy. W 1950 r. roku zagrał w łódzkim „Teatrze Osa” swoją ostatnią rolę. Wyjątkowy talent połączony ze świetnymi warunkami fizycznymi uczynił z niego jednego z najsławniejszych tragików polskiego teatru. Miał również wiele świetnych ról komediowych. Po II wojnie światowej i śmierci syna (zamordowanego w Oświęcimiu) alkoholizm Węgrzyna coraz bardziej się pogłębiał, aktor cierpiał także na chorobę psychiczną. Ostatnie lata życia spędził w zakładzie dla nerwowo chorych, gdzie zmarł.