Podróżniczka, pisarka, działaczka ruchu emancypacyjnego. Staranne wykształcenie odebrała na wielu pensjach dla panien, gdzie doskonaliła znajomość języków obcych. Jej pierwszą autorską powieścią były Narcyzy Ewuni z 1875 r., opublikowane, kiedy Helena miała trzynaście lat. Z jej rodziną przyjaźnili się Bolesław Prus, Julian Ochorowicz czy syn Adama Mickiewicza, Władysław. Jej teksty były publikowane m.in. w „Kurierze Warszawskim”, „Czasie” czy „Kronice Rodzinnej”. Była tłumaczką wielu znanych pisarzy, m.in. Byrona, Hugo, Balzaca i Wellsa. W 1888 r. poślubiła podróżnika Stefana Szolc-Rogozińskiego, znanego wówczas podróżnika i badacza Afryki, który odbył wyprawę do Kamerunu, gdzie razem z Leopoldem Janikowskim zdobył najwyższy szczyt tego kraju, Fako. Helena poznała przyszłego męża na jednym z jego odczytów naukowych dzięki wspólnemu znajomemu, Bolesławowi Prusowi. Po ślubie para wyjechała do Afryki, gdzie spędziła kilka lat. Rogozińscy zamieszkali na wyspie Fernando Po. Prowadzili tam plantację kakao, odbywali wyprawy podróżnicze w celu zebrania materiału do książek (m.in. do Nigerii i Kamerunu), prowadzili badania nad afrykańskimi plemionami. Wspólnie zdobyli szczyt Clarence Peak (Pico Basile) na wyspie. W 1891 r. para wróciła do Europy. W Hiszpanii zorganizowali kilka odczytów naukowych, a następnie wyruszyli w podróż do Polski. Odczyty poświęcone Afryce dały Helenie członkostwo w takich gremiach jak Towarzystwo Geograficzne w Madrycie i Towarzystwo Afrykańskie w Neapolu. W 1895 r. Helena i Stefan rozwiedli się. Rok później Szolc-Rogoziński zmarł w Paryżu. Helena dedykowała mu opublikowaną w 1925 r. powieść Rosa Nieves. W 1904 r. poślubiła architekta Tomasza Pajzderskiego, ale małżeństwo trwało krótko. Hajota jest autorką kilku powieści, m.in. Błędne koło, W pogoni, Dar Heliogabala, Wyżebrana godzina; w swoim dorobku ma także zbiory nowel.
