Urodziła się w Warszawie, wedle jednych źródeł w 1922 (archiwum ŻIH), a innych w 1923 (archiwum Yad Vashem) roku. Pochodziła z rodziny warszawskich Żydów, znała płynnie jidysz i polski.
Przebywała w getcie warszawskim. Wedle relacji powojennej przyjaciółki działała w konspiracji, organizowała nauczanie dla dzieci, uczyła je także wierszy, piosenek i aktorstwa. Organizowała tajne koncerty i przedstawienia. Była stowarzyszona w PPR i Żydowskiej Organizacji Bojowej. Brała udział w powstaniu w getcie warszawskim.
Po jego upadku została wywieziona do obozu w Poniatowej. Udało się jej uciec i dzięki pomocy znajomych ukryć się na „aryjskiej stronie”. Ukrywała się w Boernerowie, dziś ten teren należy do Bemowa, wcześniej do Woli. W tym okresie używała nazwiska Zofia Bartoszewska.
Pamiętniki dotyczące przeżyć okresu wojennego złożyła w Żydowskiej Komisji Historycznej.
Po wojnie wyjechała na Podhale, gdzie znalazła pracę w Poroninie, w domu dziecka. Początkowo była kucharką, później została zatrudniona jako wychowawczyni.
Była uczennicą aktora i reżysera Janusza Strachockiego. Od roku 1971 rozpoczęła karierę aktorki. Występowała w teatrach Dzieci Warszawy, Nowej Warszawy i Młodej Warszawy (różne nazwy Teatru Rozmaitości). W tym samym roku związała się z Państwowym Teatrem Żydowskim im. Ester Rachel Kamińskiej. Grała na jego deskach do roku 1978, później pozostała z nim związana i brała aktywny udział w przygotowaniach do spektakli, ale nie pojawiała się na scenie.
W roku 1985 została odznaczona Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Po śmierci skremowana, jej prochy zgodnie z jej wolą zostały rozsypane nad terenem obozu w Treblince.
Fragmenty jej pamiętników obejmujące okres 1942-1944 ukazały się w Fołksztyme (1961, nr 7 oraz 1977, nr 11 i 12). Fragment znajduje się także w Pamiętniki z getta warszawskiego, Warszawa 1993, s. 135-139
