Nałkowska-Bickowa, Hanna

Rzeźbiarka, siostra Zofii Nałkowskiej. Ukończyła pensję Emilii Pankiewiczówny. Uczyła się rzeźby u Teodora Skoniecznego. Debiutowała wystawieniem rzeźby Helenka w Salonie Wiosennym Zachęty w 1913 r. Od 1916 r. była uczennicą Szkoły Sztuk Pięknych w Warszawie. W dwudziestoleciu międzywojennym wystawiała swoje prace na licznych wystawach indywidualnych oraz na wielu prestiżowych wystawach zbiorowych. W latach 1930–1931 studiowała we Włoszech i Francji. W 1937 r. na Wystawie Światowej w Paryżu została nagrodzona medalem za rzeźbę Ewa. W okresie powojennym przeniosła się do Łodzi, gdzie w latach 1945–1953 kontynuowała działalność artystyczną. Nałkowska rzeźbiła do końca życia. W ostatnich latach poświęciła się również porządkowaniu spuścizny po swojej siostrze i ojcu.