Polska aktorka i pisarka, urodziła się 8 grudnia 1885 roku w Warszawie w artystycznej rodzinie aktora i reżysera teatralnego Rufina Morozowicza i Walerii z domu Kotowicz. Atmosfera rodzinnego domu sprzyjała kształceniu talentów artystycznych, nauce tańca i gry na fortepianie, poznawaniu literatury. Maria Morozowicz uczęszczała na pensję Natalii Porazińskiej, a następnie była wolną słuchaczką UJ. W 1902 roku zadebiutowała w warszawskim Teatrze "Elizeum" działającym pod patronatem Koła Miłośników. Później została zaangażowana do teatru łódzkiego, działającego od r. 1905 w sali Filharmonii Warszawskiej. W latach 1908–10 występowała na scenie Teatru Wileńskiego, m. in. w roli Danusi w adaptacji „Krzyżaków” H. Sienkiewicza. W Wilnie aktorka brała udział w działalności ugrupowania artystyczno-literackiego "Banda" (wraz z Benedyktem Hertzem, Jerzym Jankowskim, Ferdynandem Ruszczycem i in.), opublikowała kilka wierszy w związanym z grupą wydawnictwie Żurawce. Następnie została zaangażowana przez Ludwika Solskiego do Teatru Miejskiego w Krakowie, gdzie grywała u boku Heleny Górskiej, Ireny Solskiej, Karola Junoszy-Stępowskiego. Ostatnim etapem aktorskiej działalności Marii Morozowicz był sezon 1912/13 spędzony w zespole Teatru Polskiego w Poznaniu, gdzie już po pierwszych występach zdobyła uznanie publiczności i krytyki, najpełniej też rozwinęła swój talent sceniczny. Po ślubie z artystą rzeźbiarzem Janem Szczepkowskim (z którym miała córkę Annę) i powrocie do Krakowa nastąpił zwrot w działalności artystycznej, a aktorstwo ustąpiło miejsca twórczości literackiej sygnowanej już pod podwójnym nazwiskiem. Maria Morozowicz-Szczepkowska wykorzystała swoje doświadczenie sceniczne z powodzeniem pisząc sztuki teatralne, a debiutancka sztuka Kabotyni, została wystawiona (z jej udziałem) w 1913 roku w Poznaniu w ostatnich tygodniach jej działalności aktorskiej. Kolejny utwór, farsa Korepetytor został nagrodzony II nagrodą w konkursie Teatru Nowoczesnego w Warszawie (1914 ). Po zakończeniu I wojny światowej Morozowicz-Szczepkowska zamieszkała w Milanówku pod Warszawą. W tym czasie powstał szereg sztuk o różnorodnej tematyce, dużym powodzeniem cieszyła się zwłaszcza Sprawa Moniki (1933) poruszająca problemy uczuciowe współczesnej, wyzwolonej kobiety. Sztuka ta była tłumaczona na kilka języków i została sfilmowana w Stanach Zjednoczonych. Inne sztuki autorki, często zawierające ostre akcenty feministyczne nie zyskały takiej popularności, niektóre pozostały w rękopisie. M-Sz. tworzyła także scenariusze filmowe, np. do zekranizowanego w 1933 Wyroku życia, napisała powieść obyczajową Twarz w lustrze (1935) oraz nowele i artykuły. Współpracowała z czasopismami, m.in.: Bluszczem, Skawą, Pracą Obywatelską. Była także zaangażowana w pracę społeczną w Związku Pracy Obywatelskiej Kobiet. Po II wojnie światowej Morozowicz-Szczepkowska kierowała Teatrem Objazdowym "Problemy", jednocześnie cały czas pisząc nowe utwory. W 1947 roku wystawiono kilka jej sztuk, m.in. Genewa Paquis nr 10, o Juliuszu Słowackim w teatrze w Gdyni. Za swoją twórczość M-Sz. została w 1966 roku odznaczona Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. Pod koniec życia autorka przygotowała swoje wspomnienia, które zostały opublikowane już pośmiertnie pod tytułem Z lotu Ptaka (1968). Maria Morozowicz-Szczepkowska zmarła 9 listopada 1968 roku w Milanówku i została pochowana w grobie rodzinnym w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.
Źródło: iPSB, PSB t. XXI
