Maria Leokadia Sternicka-Deymer urodziła się w 1885 roku pod Płockiem. Dzieciństwo spędziła w Sosnowcu, w którym jej ojciec, Marceli Sternicki, prowadził interesy związane z przemysłem wydobywczym. W latach 1899-1905, wraz z siostrą Zofią, uczyła się w ośmioklasowym Zakładzie Sióstr Urszulanek w Krakowie, gdzie wśród jej nauczycielek była siostra Ledóchowska. Otrzymała dobre wykształcenie humanistyczne, zwłaszcza w zakresie języków obcych; miała ambicje literackie; wkrótce w sosnowskich czasopismach ukazało się kilka jej wierszy i zdobyła tam pewną popularność jako młoda poetka. Około 1910 roku podjęła studia z literatury na Sorbonie. W Paryżu, gdzie przebywała dwa lata, poznała swojego przyszłego męża, Şefika Hüsnü (1887-1959), wtedy już lekarza studiującego literaturę i nauki społeczne. Po studiach wróciła do Warszawy, gdzie dołączył do niej wkrótce Hüsnü. Małżeństwo, wbrew obiekcjom obu rodzin, zostało zawarte w 1914 roku (cywilne - w konsulacie tureckim w Budapeszcie; ślub katolicki został zawarty kilkanaście lat później w Moskwie). W czasie I wojny światowej przebywała z mężem w Turcji. Po wojnie mąż zangażował się w ruch komunistyczny, stając się założycielem Tureckiej Socjalistycznej Partii Robotniczo-Chłopskiej (TIÇSF), która po 1920 roku stała się częścią Komunistycznej Partii Turcji (TKP). Ten fakt przesądził o dalszych skomplikowanych losach obojga.
W roku 1916 Deymerowa urodziła córkę, Marię. Niezadowolona z życia w Turcji kilkakrotnie odwiedzała Polskę bez męża, próbując nadal sił w literaturze, jednak z różnych powodów jej współpraca z pismami krajowymi nie stała się tak intensywna, jak marzyła. W 1925 r. przyjechał do Warszawy Hüsnü, któremu w Turcji groziło więzienie za działalność polityczną. Po krótkim pobycie w Berlinie wyjechali do Moskwy; Hüsnü był członkiem Kominternu z ramienia tureckiej partii komunistycznej. Przez pewien czas przebywał potem w tureckim więzieniu; po zwolnieniu i powrocie do Moskwy, około 1929 roku, małżeństwo zdecydowało się wyjechać do Berlina, gdzie w 1934 roku mąż znów został uwięziony - tym razem przez hitlerowców - za komunizm. Zwolniony z więzienia, wrócił na pewien czas z żoną do Moskwy. Ponieważ chciał wrócić na stałe do Turcji, wyjechali do Paryża, aby starać się o dokumenty pozwalające na jego powrót. Nastąpił on w pierwszych dniach drugiej wojny światowej.
Maria starała się towarzyszyć schorowanemu mężowi w jego peregrynacjach, ale także – dbać o edukację córki, którą najpierw uczyła sama, potem umieściła na pensji w Berlinie, a w czasie dalszych peregrynacji pozostawiła na pensji Urszulanek w Warszawie przy ul. Gęsiej. Stało się to przyczyną jej dramatu, ponieważ córka w klasztorze poczuła powołanie zakonne, z czym matka nie chciała się zgodzić, uważając, że padła ofiarą manipulacji zakonnic. Uważała, że nadużyły one jej zaufania i miała do tego pewne powody. Prawdopodobnie na przykład namówiły córkę do przyjęcia polskiego obywatelstwa, co poskutkowało wyzuciem jej z praw dziedziczenia majątku po ojcu w Turcji. Zapewne był to symboliczny sposób ekspiacji za jego komunizm i przypieczętowania polskiej i katolickiej tożsamości. Córka wstąpiła do zakonu latem 1939 roku. Matka na próżno starała się ją odwieść od tej decyzji oraz zachęcić do wyjazdu z zagrożonego kraju do bezpieczniejszej w tym czasie Turcji. W czasie wojny straciła z nią wszelki kontakt. Dopiero w 1945 roku, po jej zakończeniu, dowiedziała się o Powstaniu Warszawskim i o śmierci córki, jako sanitariuszki, w jego pierwszy dzień.
Od 1939 roku Deymerowa przebywała z mężem w Turcji. Şefik Hüsnü zmarł w 1959 roku, po długim okresie prześladowań politycznych i kolejnych pobytów w więzieniu w okresie powojennym. W tym czasie Deymerowa zbliżyła się do środowisk polskich w Stambule, w których odgrywała pewną rolę towarzyską jako poetka i pisarka. Znała się także z tamtejszą inteligencją turecką. Po śmierci męża, po zatargach spadkowych z jego rodziną, wdowa wróciła do Polski i przyjęła na powrót polskie obywatelstwo. Ostatnie lata życia spędziła w Domu Weterana przy ul. Szubińskiej na warszawskich Bielanach. Uporządkowałą tam swoje archiwum i dokończyła spisywanie autobiografii, powierzając te dokumenty Bibliotece Uniwersytetu Warszawskiego.
Zmarła w 1977 roku, pochowana na Starych Powązkach.
