Lipka, Bogumiła Józefa

Pamiętnikarka, diarystka. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w latach 1918–1922 wysłuchała ośmiu semestrów na wydziale filozoficznym Uniwersytetu Warszawskiego, ale nie podeszła do egzaminów. Zrezygnowała, bo brakowało jej sił i zdrowia (cierpiała na chorobę płuc) na pogodzenie pracy z nauką. Dużo wcześniej podjęła pracę w szkolnictwie, początkowo na poziomie średnim, później zaś na poziomie podstawowym. Dekret przyznający jej emeryturę podaje 1 października 1917 r. jako datę rozpoczęcia pracy w szkole, ale z całą pewnością nastąpiło to wcześniej, bo w 1916 r. została członkiem Związku Zawodowego Nauczycielstwa Polskiego. W lutym 1937 r. przeszła na wcześniejszą emeryturę z powodów zdrowotnych. Wybuch II wojny światowej zastał ją w miejscowości rodzinnej – w Lipkach. Tam spędziła lata okupacji razem z matką i siostrą Bronisławą, czasem opiekując się bratankiem Andrzejem. Interesowała się sytuacją polityczną Polski oraz doniesieniami z frontu, obawiając się pogorszenia bytu swego i swojej rodziny. Po wojnie rozważała przeniesienie się na stałe do Warszawy, aby zyskać lepszy dostęp do opieki zdrowotnej i uczestniczyć w życiu kulturalnym, czego bardzo jej brakowało w Lipkach. Skarżyła się, że droga do biblioteki w Stoczku zajmuje jej cztery godziny i coraz trudniej było tam dotrzeć. Często odwiedzała mieszkającą w Warszawie  siostrę Marię. Do przeprowadzki ostatecznie nie doszło. W ostatnich latach pisania pamiętnika uskarżała się na różne dolegliwości, wśród których najpoważniejszą było osłabienie mięśnia sercowego, ponadto piasek w nerkach, niestrawność, bóle pleców, osłabienie wzroku oraz apatia.