Leska-Daab, Anna

Anna Leska urodziła się w rodzinie z wojskowymi tradycjami. Juliusz Leski był pułkownikiem WP. Jako mała dziewczynka [8-10 letnia] doznała niewarygodnego doświadczenia lotu samolotem. Zupełnie nie zrozumiała pytania, czy nie boi sie lecieć, bo czuła wówczas tylko niecierpliwość i podekscytowanie. Podczas pierwszego lotu podjęła decyzję, że będzie to robić jako osoba dorosła. Uczyła się pilotażu w Aeroklubie Warszawskim. W chwili wybuchu wojny miała skończony kurs pilotowania balonów wolnych, kategorię B na szybowcach i dopiero co skończony kurs pilotażu motorowego. Dostała przydział do Eskadry Łącznikowej Naczelnego Dowództwa Lotnictwa z samolotem RWD 13 z zadaniem przeprowadzenia go w miejsce bezpieczne, gdzie Niemcy nie mogliby go przejąć. Z eskadrą dotarła do Rumunii, gdzie polscy lotnicy zostali internowani, a samoloty - zarekwirowane. Po trwających dwa miesiące zabiegach  zdobycie dokumentów umożliwiających opuszczenie Rumunii otrzymała paszport, Annie Leskiej udało się wyjechać do Francji. Tam po wielu trudnościach ze strony Francuzów, którzy byli przeciwni zatrudnianiu kobiet do jakiejkolwiek służby wojskowej, została wciągnięta na listę żołdu i zaopatrzenia [wraz z pozostałymi „porucznikami czasu wojny”; Francuzi zaopatrywali polskie siły zbrojne] jako urzędniczka pracowała w biurze Dowództwa  Lotnictwa do chwili ewakuacji sztabu na południe Francji. W Anglii uzyskała możliwość transportowania samolotów. W Hatfield została zakwalifikowana na pilota [Paulina Gower]. Następnie przeszła szereg badań i testów, aby ostatecznie w grudniu 1940 rozpocząć pracę  w Air Transport Auxiliary; jej głównym zadaniem było odprowadzanie Tiger Moth [samolot treningowy]. 

Swojemu ulubionemu zajęciu oddawała się do końca wojny. Później nie znalazła pracy w lotnictwie. Przez pięć lat pomagała mężowi w prowadzeniu farmy mlecznej, później pracowała w biurze.

Autorka rzuciła pracę, kiedy jej mąż przeszedł na emeryturę. W 1977 zdecydowała razem z mężem na powrót do kraju, [bo najważniejsze to być u siebie.]