Laszczak-Sokołowska, Janina

Autorka wspomnień. Przed wojną mieszkała w okolicach miejscowości Buczacz z rodzicami i pięcioma siostrami. Rodzice przybyli tam jako osiedleńcy w 1930 r. Matka pochodziła ze Szczyrku, ojciec – z Bielska-Białej. Prowadzili sklep kolonialny. Jesienią 1939 r. zmarła matka autorki. W lutym 1940 r. pięcioletnia wówczas Janina wraz z ojcem i dwoma siostrami, Stefanią i Stanisławą, zostali deportowani na Syberię. Pozostałych sióstr nie było wtedy w domu. Po długim transporcie w ciężkich warunkach dotarli do republiki Komi. Dalej wieziono ich samochodami i traktorami przez tajgę czuimską. Zakwaterowano ich w niewielkiej osadzie Wizinga. Rodzina pracowała przy wycince lasów. Ojciec niedługo później zachorował i został aresztowany za sabotaż pracy. Wkrótce potem zmarł. Po jakimś czasie zabrano najstarszą siostrę autorki Stefanię i wszelkie wieści po niej zaginęły. Potem zabrana została Stanisława, a w końcu i sama autorka. Trafiła do rosyjskiego sierocińca, gdzie odnalazł ją pan Wojciechowski i zabrał do polskiego sierocińca w miejscowości Kuziol, gdzie przebywała już Stanisława. Do końca wojny siostry mieszkały w różnych domach dziecka. W 1946 r. wyjechały do Polski.