Krynicka-Kawczak, Zofia

ZUczęszczała do gimnazjum ss. nazaretanek w Stryju (Ukraina, obwód lwowski), w pensjonacie spędziła pięć lat. Po maturze planowała wstąpić do zakonu, sprzeciwiła się temu jednak matka, która uważała, że córka nie nadaje się do życia zakonnego (z czym później Krynicka-Kawczak się zgodziła). Studiowała dwa lata na wydziale filologii Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie, po czym przerwała naukę, by wyjść za mąż. Wraz z mężem w 1933 r. przeprowadziła się do Katowic. Wiosną 1939 r. urodziła syna i ostatnie przedwojenne lato spędziła u matki w Bolechowie, gdzie na czas urlopu dołączył do niej mąż i gdzie zastał ich wybuch wojny. 29 czerwca 1940 r. wraz z mężem i synkiem została wywieziona z Bolechowa na Sybir. Tam spędziła sześć lat. Jej mąż Jerzy w 1942 r. został aresztowany i nie powrócił już z Syberii. Na zesłaniu Krynicka-Kawczak pracowała m.in. przy wyrębie tajgi na Syberii, jednak – musząc opiekować się synem – rzuciła tę pracę i postanowiła zarabiać robótkami ręcznymi. Podczas pobytu na Kaukazie udało się jej otrzymać posadę kasjerki w stołówce, pracowała też jako nauczycielka. W marcu 1946 r. została repatriowana do Polski. Po powrocie udała się do Wrocławia, gdzie już mieszkali jej matka i brat. Pod koniec życia była członkinią Klubu Seniora parafii przy kościele pw. Świętej Rodziny we Wrocławiu.