Justyniak, Ludwika

Łączniczka w powstaniu warszawskim, uczennica seminarium nauczycielskiego u sióstr nazaretanek w Wadowicach. Wyszła za mąż w 1928 r. za Eugeniusza Justyniaka, ślub odbył się w Wilnie. Zamieszkali w Grodnie. Jej mąż był majorem 76 Pułku Piechoty, w 1939 r. wyjechał na front. Poległ w walce. Po wkroczeniu wojsk radzieckich 20 i 21 września rodziny wojskowe wyjeżdżały z miasta. Ludwika we wspomnieniach opisuje przejście przez tzw. zieloną granicę, aby dotrzeć do Generalnej Guberni. Miała wówczas kilkumiesięczną córkę i dziewięcioletniego syna Stanisława. Zamieszkała w Warszawie, działała w konspiracji. Podczas powstania warszawskiego była łączniczką w batalionie „Chrobry I”.