Polski polityk i dowódca wojskowy, działacz komunistyczny, generał armii ludowego Wojska Polskiego, członek KC PZPR (1964–1989), członek Biura Politycznego KC PZPR (1971–1989), Prezes Rady Ministrów (1981–1985), przewodniczący Rady Państwa (1985–1989), prezydent Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (1989) i pierwszy prezydent III Rzeczypospolitej Polskiej (1989–1990).
Po wybuchu II wojny światowej rodzina Jaruzelskich schroniła się na Litwie; 14 czerwca 1941 r. zostali deportowani na Syberię. Wojciech z matką i siostrą zamieszkał w osadzie w Górach Ałtajskich, gdzie pracował przy wyrębie lasów. Nabawił się wtedy ślepoty śnieżnej, która uszkodziła mu wzrok. W 1943 r. skierowany do Szkoły Oficerskiej 1 Korpusu Sił Zbrojnych w Kazaniu, po jej ukończeniu trafił do 2 Dywizji Piechoty im. Henryka Dąbrowskiego. Wraz ze swoim pułkiem przeszedł szlak bojowy 1 Armii Wojska Polskiego.
Po wojnie brał udział w walkach z UPA i przeciw podziemi antykomunistycznemu. Wstąpił do PPR, a następnie PZPR. W latach 50. i 60. rozwijała się jego kariera wojskowa i polityczna. Podległe mu jednostki WP brały udział w tłumieniu Praskiej Wiosny. Nadzorował także tłumienie wystąpień robotników w czasie wydarzeń grudnia 1970 na Wybrzeżu (piastował wówczas stanowisko ministra obrony narodowej). Z tego powodu współoskarżony w procesie o zabójstwo robotników w grudniu 1970.
Po objęciu stanowiska Prezesa Rady Ministrów w 1981 r., a następnie nominacji na I sekretarza KC PZPR, rozpoczął przygotowania do wprowadzenia stanu wojennego, co motywował chęcią powstrzymania interwencji radzieckiej. W nocy z 12 na 13 grudnia 1981 r. stanął na czele Wojskowej Rady Ocalenia Narodowego, która w czasie stanu wojennego (1981–1983) sprawowała formalnie faktyczną władzę w Polsce. Podejmował próby umiarkowanych reform politycznych i gospodarczych przy zachowaniu niezmienionego ustroju państwa i stosowaniu ograniczonych represji wobec opozycji politycznej.
W latach 1988–1989 współinicjator negocjacji Okrągłego Stołu; po wyborach parlamentarnych (czerwiec 1989 r.) nie przeciwstawiał się oddaniu opozycji władzy w państwie i gruntownej zmianie ustroju politycznego i gospodarczego. 19 lipca 1989 r. Jaruzelski został prezydentem PRL (a od 31 grudnia 1989 prezydentem Rzeczypospolitej Polskiej), wybranym przez Zgromadzenie Narodowe przewagą dwóch głosów; popierał reformy rządu Tadeusza Mazowieckiego. W 1990 r. podczas oficjalnej wizyty w Związku Radzieckim otrzymał od Michaiła Gorbaczowa kopie dokumentów dotyczących zbrodni katyńskiej z 1940 r.
19 września 1990 r. przesłał do marszałka Sejmu projekt ustawy konstytucyjnej skracający jego kadencję oraz wprowadzający do porządku konstytucyjnego wybory powszechne prezydenta RP. Z chwilą objęcia urzędu przez nowo wybranego prezydenta elekta Lecha Wałęsę 22 grudnia 1990 r. wygasła kadencja prezydenta Wojciecha Jaruzelskiego.
Po 1990 r. wycofał się z czynnego życia politycznego, choć zabierał głos w niektórych sprawach społecznych i politycznych
W 1996 r. Komisja Odpowiedzialności Konstytucyjnej, gromadząca dokumenty dotyczące stanu wojennego, uznała, że wprowadzenie stanu wojennego było „wyższą koniecznością”, sejm umorzył postępowanie wobec Jaruzelskiego, podzielając opinię tej komisji.
Od 2011 r. chorował na chłoniaka, a w 2014 r. przeszedł rozległy udar mózgu i wkrótce potem zmarł.
