Polska malarka, pisarka, publicystka, działaczka społeczna, feministka. Ukończyła pensję Justyny Maliszewskiej w Krakowie, następnie uczyła się malarstwa pod kierunkiem Jana Matejki. Ponieważ krakowska Akademia Sztuk Pięknych nie przyjmowała kobiet, Dulębianka wyjechała na studia za granicę i odbyła studia w Académie Julian w Paryżu, pod kierunkiem Carolusa Durana, oraz w Wiedniu, pod kierunkiem Horowitza. Była także uczennicą Wojciecha Gersona w Warszawie. Po studiach i podróży do Włoch i na Krym Dulębianka osiedliła się we Lwowie. Prace artystki, głównie portrety i sceny rodzajowe były wystawiane w Krakowie, Warszawie, Paryżu, gdzie otrzymała wyróżnienie na wystawie międzynarodowej w 1900 r. Jednocześnie Dulębianka zaangażowała się w działalność na rzecz równouprawnienia kobiet, walczyła o prawo kobiet do studiowania w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, związała się z lwowskimi organizacjami emancypacyjnymi, starała się o utworzenie żeńskiego gimnazjum we Lwowie, publikowała teksty w feministycznym „Sterze”. W 1889 r. poznała Marię Konopnicką, która stała się jej partnerką życiową. Pod wpływem pisarki jeszcze mocniej zaangażowała się w działalność feministyczną. W 1902 r. wygłosiła odczyt na temat działalności artystycznej kobiet, który stał się inspiracją do tekstu O twórczości kobiet opublikowanego w 1903 r. W 1908 r. próbowała kandydować do Sejmu krajowego we Lwowie (na mocy specjalnych uprawnień ustanowionych na terenie Galicji, przysługujących pewnej grupie kobiet), jednak jej kandydatura została odrzucona, co tłumaczono przyczynami formalnymi. Dulębianka założyła szereg organizacji feministycznych: Związek Uprawnienia Kobiet we Lwowie (1908), któremu przewodniczyła, Wyborczy Komitet Kobiet do Rady Miejskiej we Lwowie (1911) oraz Komitet Obywatelskiej Pracy Kobiet (1912). Cały czas publikowała teksty, m.in. w dwutygodniku „Nowe Słowo” i dzienniku „Kurier Lwowski”, redagowała też dodatek do „Kuriera” – „Głos Kobiet”. Angażowała się także w działalność społeczną na rzecz dzieci, organizując ochronki, świetlice i kuchnię dla biednych. W 1918 r., po wywalczeniu przez polskie sufrażystki praw wyborczych dla kobiet w Polsce, została wybrana Przewodniczącą Zarządu Naczelnego Ligi Kobiet. W listopadzie 1918 r. uczestniczyła w obronie Lwowa w trakcie wojny polsko-ukraińskiej i organizowała polską służbę sanitarną. Jako wysłanniczka Polskiego Czerwonego Krzyża i delegatka Tymczasowego Komitetu Rządowego podróżowała po ukraińskich obozach jenieckich w celu zbadania położenia internowanych żołnierzy polskich. W trakcie misji zaraziła się tyfusem plamistym i zmarła 7 marca 1919 r. we Lwowie. Jej pogrzeb stał się ogromną społeczną manifestacją żałobną. Ciało Dulębianki początkowo zostało złożone w grobowcu Marii Konopnickiej, jednak w 1927 r. zostało przeniesione na Cmentarz Obrońców Lwowa.
