Chmielewska-Jakubowicz Maria Barbara

Maria Barbara Chmielewska-Jakubowicz urodziła się w Warszawie. Jej matka, Halina Chmielewska, była lekarką pediatrii, w czasie powstania warszawskiego pracowała w szpitalu na Starym Mieście, po 1945 r. zaangażowana w budowę opieki zdrowotnej w Szczecinie. Ojciec był filozofem i prawnikiem. Do 1944 r. Maria Barbara mieszkała w Warszawie, na ulicy Długiej 42. W czasie powstania warszawskiego była sanitariuszką w prowadzonym przez matkę szpitalu na Długiej. 2 września 1944 r., po zajęciu Starówki przez oddziały niemieckie, wraz z ludnością cywilną opuściła Warszawę. Przebywała w obozie przejściowym w Pruszkowie, z którego została zwolniona na podstawie sfingowanego rozpoznania zaawansowanej gruźlicy. Po wojnie ukończyła medycynę, od 1953 do 1999 r. pracowała na oddziale pediatrii Wojewódzkiego Szpitala Zakaźnego im. Dzieci Warszawy przy ul. Śliskiej 51 i Siennej 60 w Warszawie (dawny Szpital Dziecięcy im. Bersohnów i Baumanów). Od 1970 r. prowadziła kronikę szpitala, gromadziła dokumenty i wycinki prasowe. W latach 80. mieszkała wraz z matką na Powiślu, na ulicy Zajęczej. Jest autorką publikacji z zakresu pediatrii, historii szpitala Bersohnów i Baumanów (na łamach „Pamiętnika Towarzystwa Lekarskiego Warszawskiego”) oraz książki upamiętniającej jej matkę, Halinę Chmielewską: Halina Chmielewska doktor medycyny- pediatra, lekarz dzieci Warszawy i Szczecina, 1899–1982 (Warszawa, 1999).