Losy pozostałych członków rodziny Szumerów

Autorka opisuje losy rodzeństwa swojego męża, Stanisława Szumery, a także powojenne losy braci Kleszczyńskich.

Bogusław Szumera, najstarszy brat Stanisława, przed wojną ukończył studia rolnicze i chemiczne, potem pracował w krakowskim Monopolu Tytoniowym. W sierpniu 1939 r. został po wołany do wojska, przedostał się do Anglii. Latał w RAF jako strzelec pokładowy. Został zestrzelony przez Niemców i lekko ranny dryfował przez kilka dni po morzu. Z obustronnym zapaleniem płuc został wyłowiony przez angielski statek. W ciężkim stanie trafił do szpitala, gdzie z wielkim poświęceniem opiekowała się nim polska pielęgniarka, która później została jego żoną. Oboje wyjechali do Detroit, gdzie Bogusław pracował jako laborant w szpitalu. Zmarł w wielu 74 lat.

Marian Szumera, młodszy brat Stanisława, po zdaniu [w Krakowie] matury wrócił do rodzinnego majątku Barłóg, gdzie po śmierci ojca pomagał matce w prowadzeniu gospodarstwa i młyna. Otwarcie krytykował parcelację dobrze prosperujących majątków ziemskich i likwidację młynów gospodarczych. Zamykając młyny zniszczono w całej Polsce gęstą sieć zbiorników retencyjnych.. W całym kraju zamknięto wszystkie elektrownie wodne. Marian nie ukończył wprawdzie weterynarii, ale fachowo udzielał pomocy zwierzętom okolicznych gospodarzy. Był bardzo szanowany wśród lokalnej społeczności. Za swą krytykę władzy siedział rok w więzieniu w Tarnowie. W tym czasie zabrano mu część ziemi i włączono do PGR. Zmarł e 1992 r.

Barbara Stefania Szumera, młodsza siostra Stanisława, zdała maturę w 1939 r. W czasie okupacji studiowała rolnictwo na tajnych kompletach. W Polanowicach, majątku Bogusława Kleszczyńskiego, była Stacja Hodowli Roślin, współpracująca z UJ. Po wojnie Barbara ukończyła studia rolnicze na UJ. Pracowała w standaryzacji, a po zrobieniu doktoratu - w Instytucie Przetwórstwa Owocowo-Warzywnego.

Ryszard Zenon Szumera, najmłodszy brat Stanisława, także ukończył rolnictwo. Był adiunktem na Mechanizacji Rolnictwa UJ. Specjalizował się w projektowaniu młynów wielkoprzemysłowych. Kilka lat pracował w Szwajcarii i Niemczech, po olimpiadzie w Monachium wrócił do kraju. Zmarł w 1993 r.

Edward Kleszczyński z żoną [hrabiną Mieroszewską z Czech] wyjechali do Ameryki. Oboje zmarli na emigracji.

Józef Kleszczyński, brat Edwarda, został w kraju. Jego syn Józef został zastrzelony przez Niemców, a 16-letnia córka zmarła na gruźlicę. Pozostały przy życiu syn uciekł za granicę statkiem UNRY. W Londynie zaczął od wyprowadzania psów bogatym ludziom, jedna z rodzin powierzyła mu pilnowanie domu w zamian za pokój i utrzymanie. Zdał egzamin do szkoły średniej i zrobił maturę. Skontaktował się z rodzicami, a żona jego stryja, Edwarda, opłaciła mu przelot do Ameryki, gdzie ukończył rolnictwo. Tam się ożenił i został profesorem na uniwersytecie.

Lokocz, zastępca Stanisława Szumery w Monopolu Tytoniowym, który podczas okupacji był Niemcem, po wojnie został aresztowany w okolicach Gdańska. Sąd go uniewinnił, bo się okazało, że współpracował z polskimi partyzantami. Ukrywał się w Monopolu, ponieważ w Raciborzu był znany jako powstaniec śląski. W zakładzie był srogi dla pracowników.