W lecie 1920 r. Janina przebywa w Bolcienikach u rodziny, trwa wojna polsko-bolszewicka. W związku z zagrożeniem rodzina opuszcza majątek i wyjeżdża do Warszawy. W Warszawie spotykają się z ciotką Adelą Kieniewiczową, która zaczyna powracać do zdrowia. W stolicy wkrótce wybucha panika w związku z sytuacją na froncie, co skłania Żołtowskich do wyjazdu do Poznania. Adam zaczyna się starać o pracę dyplomatyczną na Śląsku w związku z odbywającym się tam plebiscytem.
Relacja w kolejnym tomie dziennika zaczyna się jesienią 1919 r. Diarystka opisuje sytuację swojej rodziny na Litwie. Ciocia Klosia (Klotylda Potworowska), przebywająca cały czas w Mińsku, znalazła się w tamtejszym szpitalu z powodu dyzenterii. Od wuja Hieronima Kieniewicza Janina dowiaduje się, że choroba uratowała ciotkę od wywiezienia przez bolszewików: „Znajdowała się najprzód z wszystkimi naraz zakładnikami (paręset osób) w wielkiej ciasnocie w więzieniu, a pielęgnowała ją żydówka.
Żółtowscy pod koniec sierpnia 1918 r. wracają do Bolcienik, a następnie do Rajcy. Autorka dużo miejsca poświęca sprawom politycznym, śledzi bieżące wydarzenia, zwłaszcza sprawy polskie. W listopadzie notuje zaczerpnięte z gazet informacje o uformowaniu się polskiego gabinetu: „Gabinet jednak uformowany. Świeżyński prezesem ministrów, Głąbiński spraw zagranicznych, Chrzanowski spraw wewnętrznych. Na głównych stanowiskach sami ludzie, którym ufać można. Piłsudski ministrem wojny. Jeśli jest dobrym polakiem – to z tamtymi pójdzie zgodnie” (k.
Dziennik rozpoczyna się we wrześniu 1916 r. Żółtowscy z rodziną cały czas przebywają w majątku w Rajcy, który jest zajmowany przez oficerów armii austriackiej. Sytuacja staje się coraz cięższa, kończą się bowiem zapasy jedzenia, a dodatkowo w Rajcy pojawia się dyzenteria. Janina z matką są obecne na pogrzebie małej dziewczynki, która zmarła z powodu tej choroby – autorka opisuje wiejską ceremonię pogrzebową: „Ponieważ nie było księdza, więc poszłyśmy z Mamą na pogrzeb, ażeby przy trumnie odmówić modlitwy i zachować choć cień katolickiego obrządku.
Relacja zaczyna się od wydarzeń wojennych: zajęcia Warszawy w sierpniu 1915 r. przez Niemców. Żółtowscy przebywają głównie w Rajcy (wieś obecnie na terenie Białorusi), jednak zastanawiają się nad tym, jakie będzie najlepsze miejsce pobytu na stałe – matka Janiny proponuje przenieść się do Wilna. Ostatecznie decydują się pozostać w Rajcy, gdyż stwierdzają, że tam „bieg wypadków nie będzie natychmiastowy” (k. 11) i utrzymanie jest tańsze.
Jesienią 1914 r. Żółtowscy zmuszeni są do pozostania na Litwie. Przebywają w rodzinnym domu Janiny w Bolcienikach. Czas upływa spokojnie, na spotkaniach z rodziną i zwykłych zajęciach. Janina spotyka się m.in. z ciotką Lelą (Adelą Kieniewicz), ciocią Klosią (Klotyldą Potworowską), Dziunią (Jadwigą Łopacińską) i swoim dawno niewidzianym kuzynem, Lukiem (Ludwikiem Chomińskim). Chomiński jest zafascynowany polityką i gospodarką. Janinę coraz bardziej męczy rozmowa z nim.
W kolejnym tomie dziennika Janina Żółtowska relacjonuje liczne wyjazdy z mężem, podczas których odwiedzają rodzinę i znajomych w Księstwie Poznańskim i na Litwie, przebywają w swoim domu w Krakowie, a także podróżują po Francji. W grudniu 1913 r. przebywają w Wierzenicy u Augusta Cieszkowskiego (nazywanego przez autorkę panem Gugą), potem odwiedzają z mężem Dobrojewo i Czacz (Jadwigę z Lubomirskich Zamoyską). Na początku 1914 r. są znowu w Krakowie, gdzie Janina zajmuje się głównie malowaniem i spotkaniami towarzyskimi. Kolejne miesiące spędzają na zmianę w Krakowie i Strońsku.
Wspomnienia Zofii Lindorf z okresu II wojny światowej, spisywane w latach 1969–1971. Po opuszczeniu swojego mieszkania w początkach września 1939 r. autorka zatrzymała się w mieszkaniu należącym do znajomych, razem ze swoją pokojową Stefanią Świderską i dwiema suczkami, Fiakką i Florą. Potem z Haliną Jezierską i jej matką przeniosły się do innego, czteropokojowego mieszkania (pozostawionego przez Żyda – Jakuba Krolla, który wyemigrował wcześniej do Wielkiej Brytanii) przy ul. Wilczej 8.
W kolejnym dzienniku z 1944 r. Jadwiga Rapacka opisuje przede wszystkim działania wojenne i wyzwolenie Monako. W związku z kolejnymi sukcesami aliantów rośnie oczekiwanie na oswobodzenie. Pod koniec czerwca pojawia się coraz więcej pozytywnych wieści z frontu: zdobycie Cherbourga, ewakuacja Livorno, rozpoczęcie ofensywy sowieckiej. Jednocześnie docierają informacje o zbrodniach dokonywanych w okupowanej Polsce, które napawają autorkę i jej otoczenie przerażeniem i smutkiem.
Jadwiga Rapacka rozpoczyna swój dziennik w czerwcu 1943 r. w Monte Carlo. Jak dowiadujemy się z późniejszych zapisków, przyjechała ona tutaj na zaproszenie księcia Monako, Ludwika II Grimaldiego. Książę przesyła jej co miesiąc „pensję”, z której autorka się utrzymuje i część której wysyła matce i innym krewnym przebywającym w okupowanej Polsce. Początkowo Grimaldi występuje w dziennikach pod pseudonimem „Człowiek z Zamku” (lub w skróconej wersji: „C.Z.”), już pod koniec wojny poznajemy jednak jego tożsamość. Relacja diarystki z księciem jest dość enigmatyczna.