Wspomnienia Reginy Sikorskiej obejmują lata spędzone w kołchozie na Syberii oraz pierwsze dni po powrocie do Polski. Autorka – deportowana jako mała dziewczynka – opisuje swoje przeżycia, zachowując ówczesną optykę dziecka, które szybko zaczyna traktować otaczającą straszną rzeczywistość za jedyną istniejącą, nie porównuje jej z inną, tylko adaptuje się do zastanych warunków. Zapiski Sikorskiej są przejmującym świadectwem, ukazującym losy dziecka na zesłaniu i szok kulturowy doznany po przyjeździe (po 8 latach spędzonych na Syberii) do Wrocławia.

Opowiadanie  „III. Pieski”, którego akcja toczy się w obozie Ravensbrück w czasie II wojny światowej, zawiera opis fragmentu obozowej codzienności – brutalnego, porannego apelu. Obozowa funkcjonariuszka dokonuje inspekcji w asyście pięknego, olbrzymiego owczarka. Narratorka relacjonuje uczucie grozy i poniżającego strachu, odczuwanego na widok zwierzęcia specjalnie wyszkolonego do atakowania więźniów.

Jest to zapis relacji Heleny Raszer i Rozalii Rybackiej, nagranej w ZHP w dniach 2-3. 12.1963 r. Opowiadanie dotyczy okresu od wybuchu Rewolucji Październikowej do wojny polsko-bolszewickiej. Obie działaczki uzupełniają wzajemnie swoje wspomnienia.

Autorka opisuje działalność  dawnych członków KPPW w czasie okupacji niemieckiej.

Autorka opisuje losy Antoniny Sokolicz od momentu aresztowania 28.04.1942 r. do jej śmierci w Auschwitz w grudniu 1942 r. Z tekstu dowiadujemy się, że Sokolicz prowadziła dziennik, w którym zapisywała swoje myśli prawie codziennie. Właśnie z tych zapisków (z września 1939 r.) wiemy, że przerażała ją myśl o przypadkowej śmierci, że wolałaby umrzeć w walce o lepszy, sprawiedliwszy ustrój społeczny. Autorka opisuje, jak Gestapo przyszło po Sokolicz do jej mieszkania. Początkowo udało jej się zmylić ich, jednak po kilku godzinach wrócili i zabrali ją.

Autorka zdaje relację z rozmowy z Anną Konar, na temat Antoniny Sokolicz. Obie panie zaprzyjaźniły się w 1936 r. podczas pobytu na Pawiaku – siedziały przez wiele miesięcy w jednej celi, w części zwanej „Syberią”. Sokolicz opowiadała współtowarzyszce o swoim życiu, o podróżach do Rosji, Chin i Ameryki i o swojej znajomości z amerykańskim pisarzem Uptonem Sinclairem. Po wyjściu z więzienia Konar odwiedzała Sokolicz  jej mieszkaniu na Żoliborzu, gdzie mieszkała ze swym drugim mężem, inż. Merklem. Nie mieli własnych dzieci. Antonina Sokolicz była córką agronoma.

Autorka pisze o swej krewnej, Antoninie Sokolicz. Mieszkała z nią i jej mężem Ludwikiem Merklem (po wysiedleniu ich przez Niemców z Bydgoszczy) oraz ze swoją siostrą Jadwigą w Warszawie przy ul. Krasińskiego 10 [Żoliborz]. Okres okupacji był dla nich wszystkich bardzo trudny – najpierw choroba i śmierć matki Ludwika w 1940 r., a 3 miesiące później śmierć Ludwika  (w 1941 r.), którą Antonina przeżyła bardzo boleśnie. Nie przerwała mimo to swej działalności społecznej i politycznej.

Tekst o olkuskim szpitalu zorganizowanym przez tamtejsze Koło Ligi Kobiet dla rannych w wojnie polsko-bolszewickiej 1920 r.

Helena Stieberowa, jako jedna z czołowych działaczek organizacji kobiecych w Przemyślu, opisuje pracę kobiet w walce o niepodległość.

Helena Rzadkowska z wielkim uniesieniem opisuje wejście Strzelców do Szreniawy  w dniu 6 sierpnia 1914 r. Dzień ten będzie miała w pamięci do końca życia – tak wielkim wzruszeniem było dla niej zobaczenie wojska polskiego. Dla kobiet stało się to impulsem do aktywnego wsparcia  czynu orężnego, w wyniku czego powstało Proszowsko-Szreniawskie Koło Ligi Kobiet Pogotowia Wojennego.