Dziennik: 21.11.1950–30.12.1950

Dziennik Agnieszki Osieckiej prowadzony od połowy listopada do końca grudnia 1950 r. w większej części poświęcony jest sprawom sercowym autorki, a także szkole. Warto zwrócić uwagę na kilka innych wpisów, poświęconych m.in. poglądom młodej Osieckiej na mieszkańców innych krajów, którzy pojawili się Kongresie Pokoju w Warszawie w 1950 r. (Osiecka brała w nim udział również w roli tłumaczki): „Zła jestem, że nie postarałam się być choć raz na obradach i że nie uparłam się, żeby iść wtedy, gdy ojciec to proponował, do Bristolu. Bardzo żałuję. Gdybym się uparła, Mama na pewno by poszła. Tylu delegatów nie widziałam, a tak bym chciała ich zobaczyć, słuchać co mówią, a nawet rozmawiać z nimi! To są przecież obecnie najlepsi, najwartościowsi ludzie świata” (s. 8). To bycie „najwartościowszym” człowiekiem jest dla Osieckiej niezależne od kraju, z którego się pochodzi, czasami daje się jednak wyczuć poczucie wyższości autorki jako żyjącej w kraju komunistycznym. W jednym tylko miejscu jej przemyślenia (w których z łatwością dostrzec można echa ówczesnych tekstów propagandowych władz komunistycznych) idą dalej, cechując się otwartym antyamerykanizmem: „Korea walczy, Korea płonie. Giną tysiące, miliony ludzi. Amerykański imperializm – uzbrojony po dolarowe zęby w siejące śmierć i zniszczenie maszyny – »cofa się na upatrzone pozycje« pod naporem ludu, pod naporem tych, którzy nie chcą, nie pragną niczego więcej, jak prawa do bycia człowiekiem. Przegra, przegra tę brudną wojnę amerykański bożek i wódz – pieniądz. Żołnierz amerykański, otumaniony, głupi, wróci do kraju jak skrwawiona szmata i przestanie wierzyć brzuchatym właścicielom trustów i monopoli, przejrzy i przekona się, że to nie o Amerykę bił się i padał na Korei, ale o rynek, o władzę, o ziemię dla nienasyconego, opętanego żarłoka – amerykańskiego dolara” (s. 176).

Młoda Osiecka pisze obszernie o tym, jak wyobraża sobie swoje dorosłe życie, czerpanie pełnymi garściami od losu: „Chcę prowadzić barwne, ciekawe życie, chcę przeżyć przez jedno życie tyle, ile przeżyło 100 innych ciekawych ludzi, nie chcę absorbować sobą świata, choć nie mam nic przeciwko odrobinie sławy, chcę, żeby świat mnie absorbował. Chcę podróżować, patrzeć i widzieć, poznawać myśli i uczucia ludzkie i ich historie, poznawać nowych ludzi, nowe kraje, przyrodę, społeczeństwa, nauki, rodzaje szczęść, rodzaje fantazmatów i rozgoryczeń, kochać, nienawidzić, tworzyć, cieszyć się, złościć, dążyć do celów i prawd, żyć!!” (s. 42). Z kilku fragmentów przebija żal autorki, że nie ma obok siebie osoby na swoim poziomie intelektualnym, z którą mogłaby swobodnie porozmawiać. Luksusu takiego nie zapewniają jej ani rodzice, ani przyjaciele, ani nawet wielka nastoletnia miłość – student medycyny Stach: „Bo ojciec się wścieka, jest jednostronny i doświadczony. Mama małostkowa, leniwie myśląca i jakaś taka bardzo ciasna, Eliza ma ideały nieskazitelne, marzenia wzniosłe i w ogóle poczucie rzeczy i spraw niepokalanie czystych, a Stach jest filozoficznie realny i za wcześnie mądry życiowo. Chciałabym móc mówić z kimś o ustalonych poglądach, ale jednocześnie rozumiejącym cudzą chwiejność; z kimś, kto nie jest moim przyjacielem, ale jest mi mądrze i życzliwie obojętny, kto ani mnie nie podziwia, ani nie kocha, ani mną nie pogardza” (s. 121–122).