Hoffmanowa pisze, że właśnie odebrała pakiet listów z Wrocławia. Jeden z nich jest do Szyrmowej. Autorka pisze, że śpieszy z jego wysłaniem, ponieważ wie, jaką stanowi to pociechę dla osób na emigracji. Pisze także, że dostała długi list od Aleksandry Tarczewskiej (swojej siostry) i jak tylko go przeczyta, odpisze i się nim nacieszy, prześle go do Szyrmów wraz z obiecanym wcześniej. Dalej przekazuje wieści o zdrowiu rodziny i przyjaciół, o których dowiedziała się z listów. Jedna z informacji dotyczy nowego środka komunikacji w Warszawie.

Klementyna Hoffmanowa pisze, że list ten powinien zostać wysłany już dawno, lecz przesyła go dopiero teraz przez pana Hipolita Błotnickiego. Informuje, że jej mąż, Karol Hoffman, czuje się już dobrze po przebyciu choroby reumatycznej. Prosi o jak najszybsze doniesienia o stanie zdrowia Józefy Lach Szyrmy. Wspomina, że gości u siebie przyjaciela rodziny swojego męża. Pisze również, że boi się o drukarnię w Warszawie, która wciąż jest zapieczętowana, a władze chcą ją przejąć, uznawszy ją za własność emigrantów.

Klementyna Hoffmanowa pisze, że zmartwiły ją doniesienia o chorobie Józefy Lach Szyrmy. Prosi ją, aby uważała na siebie, i poleca jej kilka sposobów na przeziębienie. Chwali listy, które od niej otrzymała. Cieszy się, że córki adresatki, Bożena i Czesława, chodzą do szkoły, gdzie nauczą się dobrze mówić po angielsku. Wspomina, że denerwują ją Polki posługujące się językiem francuskim; wolałaby, żeby popularność zyskał raczej angielski lub niemiecki.

Klementyna Hoffmanowa wyraża radość z powodu dołączenia Józefy Lach Szyrmy wraz córkami, Bożeną i Czesławą, do męża, Krystyna Lach Szyrmy, przebywającego na emigracji w Londynie. Hoffmanowa prosi, żeby Szyrmowie poinformowali ją, w jaki sposób zamierzają urządzić sobie wspólne życie. Pisze, że jest pełna podziwu dla adresatki, która sama z dziećmi przebyła tak daleką drogę. Prosi o list z opisem szczegółów tej podróży oraz o informacje o rodzinie. Wyraża nadzieję, że kiedyś uda im się żyć wspólnie.

Luźne, miejscami pełne gniewu zapiski Zofii Olewniczak, rencistki, w których zawarła swoje krytyczne przemyślenia dotyczące strajków robotniczych. Impulsem do ich napisania były wydarzenia sierpniowe, które przywołały wspomnienia z dzieciństwa autorki – jej ojciec był aktywnym działaczem PPS, za udział w strajkach dwukrotnie trafił do więzienia, czego konsekwencje (głód i nędzę) odczuła cała rodzina. Autorka odniosła się m.in. do kwestii postulatu wolnych sobót, postaw Polaków i społecznych konsekwencji strajku.

Pierwszy tom pamiętnika Ireny Stankiewiczowej składa się z dwóch rozdziałów zatytułowanych: W świetle lampy i Pierwsza wojna światowa (1914–1918). W rozdziale pierwszym autorka przypomina historię rodziny, m.in. początek znajomości swoich rodziców. Dowiadujemy się, że ziemiańska rodzina jej matki uważała związek z lekarzem (szlacheckiego pochodzenia) za mezalians.

Joanna Rajecka wspomina dom rodzinny i wydarzenia z dzieciństwa, które miały wpływ na jej życie. Jako dziecko chciała zostać artystką, pisała wiersze, uczyła się grać na skrzypcach, ale rodzice nie wspierali jej, co sprawiło, że nie rozwinęła swoich zdolności. Ma żal do siebie i rodziny, że nie skończyła szkoły średniej i nie mogła podjąć studiów. Wychowała się w małej miejscowości Bitków w Karpatach Wschodnich (obecnie Ukraina). Życie rodziny zmieniło się, kiedy jej ojciec stracił pracę „za socjalizm”. Rajeccy przeprowadzili się do miasta, pogorszyła się ich sytuacja materialna.

Zapiski Leontyny Jastrzębskiej pokazują przede wszystkim bogate życie towarzyskie warstwy urzędniczej przedwojennej Warszawy. Autorka wymienia wyjścia do cukierni, kawiarni, restauracji  kina, teatru, klubów i kabaretów (m.in. do klubu Wisła czy do Perskiego Oka), na przyjęcia, rauty, bale, obiady, podwieczorki i kolacje u przyjaciół i rodziny, często kończące się partią brydża (lub wyłącznie dla niego organizowane) czy preferansa. Następnie są to spacery do parku, do ogrodu zoologicznego, wycieczki do Skolimowa, Józefowa, Otwocka, Płocka.

Pamiętnik rozpoczyna się opisem atmosfery września 1939 w Warszawie: kopanie rowów, alarmy, schodzenie do schronów, naloty, szukanie bezpieczniejszych miejsc na przeżycie. Autorka relacjonuje „fakty domowe” oraz ogólne. Później, w czasie okupacji, zapisuje także krążące wśród warszawiaków plotki i pogłoski. Koncentruje się na przedstawieniu trudności i problemów życia codziennego podczas kampanii wrześniowej oraz po kapitulacji: brak żywności, elektryczności, wody, węgla zimą, drożyzna i niewystarczające dochody lub zupełny ich brak.

Krystyna Rodziewicz opisuje przede wszystkim życie codzienne najpierw w Altenburgu, później w Oberlangen, gdzie uwięzione kobiety starają się prowadzić w trudnych warunkach normalne życie: obchodzą imieniny, andrzejki, na święta Bożego Narodzenia przygotowują przedstawienie, organizują lekcje, wykłady dotyczące historii Polski oraz koncerty – w świetlicy mają dostęp do fortepianu. Mogą pisać listy lub pamiętniki, grać w karty, dużo rozmawiają ze sobą. Tworzą zażyłe relacje, czemu sprzyja dzielenie trudnego losu i małej powierzchni mieszkalnej. Czekają na paczki i listy z domu.