Dziennik Jadwigi Jeziorańskiej ukazuje życie codzienne w rodzinie urzędniczej. Stałym elementem są tu informacje o przyjętych gościach lub odbytych wizytach, przyjęciach, imieninach, obiadach, kolacjach itp., kończących się zazwyczaj brydżem. Kontakty towarzyskie są ożywione i trwają przez cały tydzień, a grono znajomych to około 40–50 osób, w tym członkowie rodzin Konopackich, Jastrzębskich i Jeziorańskich, najwyraźniej ze sobą zżyci. Diarystka często wspomina o wyjściach do teatru, który uwielbia, do kina i na wystawy.

Hanna Zarębska ujmuje swoje wspomnienia w formę opowiadań poświęconym ważnym dla niej problemom i wydarzeniom oraz różnym etapom jej życia. Opowiadania ułożone są chronologicznie.

Po pięćdziesięciu latach zajmowania się kwestiami równouprawnienia kobiet Teodora Męczkowska, jak pisze, czuje powinność, aby podzielić się swoimi obserwacjami i spostrzeżeniami. Kreśli obraz organizacji kobiecych na ziemiach polskich w końcu XIX w. (została wówczas przyjęta do jednej z nich) oraz ich dynamicznego rozwoju na początku XX w., zwłaszcza podczas I wojny światowej. Autorka przybliża zagadnienia istotne dla ruchu feministycznego, takie jak praca kobiet, dostęp do wykształcenia, prawa polityczne i społeczne.

Maria Skrochowska przed wojną autorka prowadziła dzienniki i zapiski, które uległy zupełnemu zniszczeniu w powstaniu warszawskim. Została zachęcona przez znajomego, którego nazwiska nie wymienia, do spisania wspomnień. Zajęła się tym po zakończeniu II wojny światowej. Wspomnienia rozpoczynają się podaniem okoliczności podjęcia pracy sekretarki u ociemniałej Elisabeth Paris: znajoma matki szukała kogoś odpowiedniego dla francuskiej pisarki i tłumaczki i zaproponowała zajęcie Marii Skrochowskiej.

Anna Glińska rozpoczyna wspomnienia opisem Niemirowa, małego miasteczka na Podolu, w którym przyszła na świat. Opisuje miejscowe kościół, szkołę, pałac. Przedstawia właścicielkę miasteczka, księżną Szczerbatową, a także miejscową ludność, w tym relacje między Polakami, Rosjanami i Żydami. Szczegółowo odmalowuje miejsca bliskie jej ze względu na powiązania rodzinne: Marianówkę, Owsianiki, Michałówkę, Narajówkę oraz Lipki. Portretuje ich mieszkańców, uwzględniając wykształcenie, charaktery, zachowanie zajęcia, hobby, styl życia, dzieci.

Tekst powstał z okazji pięćdziesięciolecia Wyższej Szkoły Dziennikarskiej działającej przy Wolnej Wszechnicy Polskiej w Warszawie. Jest wspomnieniem o początkach szkoły, pierwszych zajęciach, studentach i wykładowcach. Wanda Rostworowska rozpoczyna relację opisem pierwszego dnia zajęć, które odbyły się 1 października 1917 r., po południu, w gimnazjum im. Staszica przy ul. Polnej; część zajęć odbywała się też w gmachu Wolnej Wszechnicy Polskiej przy ul. Śniadeckich 8.

Libiszowska pisze, że była w dobrej formie fizycznej i psychicznej, kiedy przeszła na emeryturę. Stwierdza, że mogłaby nadal pracować, ale tego nie chciała. Nie tęskni za pracą biurową, aczkolwiek wykonywała ją bardzo sumiennie przez wiele lat. Ma wiele planów i widzi przed sobą wiele możliwości.

Autorka ukazuje swoje życie po przeprowadzce ze Szczecina do Warszawy pod koniec 1950 r. Głównym wątkiem tej części wspomnień jest praca zarobkowa, która wypełnia jej większą część dnia. Najpierw pamiętnikarka przedstawia swoją pracę w Metrobudowie. Opisuje okoliczności, w jakich ją podjęła. Z jednej strony, łatwo było ją dostać, bo wypełniła tylko prostą ankietę, a przyjmujący ją do pracy nie wgłębiał się w kwestię męża lotnika walczącego na Zachodzie ani brata „kułaka”, co spotkało ją w innym biurze. Z drugiej strony, pociągała ją praca przy odbudowie miasta.

Krzyżanowska, urzędniczka w wydziale prasowym Ministerstwa Spraw Zagranicznych (naczelnikiem był wówczas Wiktor Skiwski), opisała początek wojny z perspektywy ówczesnej elity, z którą się stykała, m.in.: zagranicznych dyplomatów, wysokich urzędników państwowych i przedstawicieli świata kultury. Autorka była wtedy młodą, pełną nadziei i wiary w ideały dziewczyną.

Dziennik prowadzony od 01.01.1909 do 11.05.1909, opatrzony przez autorkę numerem 63.

Tom obejmuje okres karnawału 1908, który Kieniewiczowa spędza w Dereszewiczach, a potem (od 22 stycznia) w Warszawie; okres w Bryniowie od końca marca do końca kwietnia oraz drugi okres w Warszawie od 1 do 11 maja 1909 roku.