Kolejny tom dzienników Rapackiej zaczyna się od wydarzeń z maja 1968 r., gdy wybuchły strajki studenckie i robotnicze w Paryżu. Zatrzymują one autorkę w domu, ponieważ nie ma możliwości dotarcia do biura. Manifestacje zaburzają normalne funkcjonowanie w mieście.

Zapiski Jadwigi Rapackiej poświęcone są pracy zawodowej, czytanym książkom, wspomnieniom oraz skomplikowanej sytuacji związanej z domem Rapackich w Olszance, która zaistniała po śmierci Gabrieli Rapackiej. W wieku ponad siedemdziesięciu lat Jadwiga nadal jest aktywna zawodowo. Praca jednak męczy ją coraz bardziej, zarówno fizycznie, jak i psychicznie. W biurze kierownictwo stara się odciążyć ją ze względu na wiek, ma więcej czasu wolnego. Bank zapewnia jej też dwie nowe osoby do pomocy.

W kolejnych zapiskach, z początku lat 60., Jadwiga Rapacka dużo miejsca poświęca spotkaniom towarzyskim. Utrzymuje kontakty m.in. z Ponsotami, Komierowskimi. Pojawia się też wiele informacji na temat innej jej znajomej, Leszczyńskiej (autorka nie podaje imienia): „L. była córką bardzo zamożnych rodziców – więc wychowana w dostatku i nieznająca liczenia się z groszami. Następnie, mając lat 18, wstąpiła do PPS, należała do bojówki, brała udział w słynnym napadzie na pociąg wiozący kasę rządową i poszukiwana przez policję, zdołała uciec za granicę.