Czwarty tom pamiętników Marii Ścibor-Rylskiej rozpoczyna się od wspomnienia jej zaręczyn i okresu narzeczeństwa. Z opisu przebija radość ze szczęśliwej młodości, nienaznaczonej jeszcze tragizmem późniejszych lat, do których autorka niekiedy się odwołuje. W początkowej partii tekstu dominują wspomnienia z przygotowań do szybko zbliżającego się ślubu (Ścibor-Rylska wyszła za mąż cztery miesiące po zaręczynach). W dalszej części zamieściła obszerny opis swojego ślubu i wesela, wraz ze szczegółową listą potraw, które przygotowano na tę uroczystość.

Trzeci tom pamiętników Marii Ścibor-Rylskiej zaczyna się od jej wspomnień dotyczących pobytu w Wenecji, gdzie przebywała z rodzicami przez kilka miesięcy, aby ukoić nerwy po śmierci siostry i babki. Po powrocie w rodzinne strony jej ojciec objął majątek w Wolicy, w którym Raciborscy od tej pory mieli zamieszkać na stałe. Młody wiek autorki i osiedlenie na wsi zmusiły jej rodziców do znalezienia jej guwernantek, które zapewniłyby ich córce stosowną edukację. Znaczną część wspomnień wypełniają więc notatki na temat kształcenia domowego.

Drugi tom swoich pamiętników Rylska rozpoczyna od opisu dwóch poważnych chorób, na które zapadła jej matka. Jeszcze po latach ich wspomnienia wywołują w autorce niepokój, gdyż – jak twierdziła – tylko dzięki Bożej Opatrzności jej matka trafiła w obu przypadkach na lekarza, który podjął się przeprowadzenia operacji. Dużą część pamiętnika obejmuje także opis choroby samej diarystki (ciężkiego zapalenia płuc), leczenia w szpitalu i rekonwalescencji.