Maria Stangel wspomina lata dzieciństwa w zamożnej rodzinie. Mieszkała w dużym domu z ogrodem. W 1924 r. wyjechała z Lwowa, co oznaczało dla niej traumatyczne rozstanie z ukochaną nianią. Zapiski dotyczące czasów szkolnych są obszerne. Mówią o gimnazjum najpierw w Katowicach, później Chorzowie, konflikcie z nauczycielką niemieckiego, o wakacyjnych wyjazdach w góry i nad morze. Diarystka opowiada o swojej fascynacji teatrem: „Gdy miałam jedenaście czy dwanaście lat  teatr był już częścią mego życia. Chodziłam po dwadzieścia razy na sztuki, na które pozwalała mi mama.

Autorka relacjonuje dziesięcioletni pobyt na przymusowych robotach w Kazachstanie. Emilia Wiszniewska została aresztowana przez NKWD w Stanisławowie, w sierpniu 1945 r. i po dziesięciomiesięcznym śledztwie skazana na siedem lat robót w Kazachstanie. Mimo to spędziła na zesłaniu dziesięć lat. Przebywała w różnych łagrach, wykonując ciężkie prace fizyczne (np. pracowała w kamieniołomach). Cierpiała głód, przebyła malarię. Zapadła na nieuleczalną chorobę – stopniową utratę władzy w nogach. Oprócz niepełnosprawności fizycznej, nabawiła się również urazu psychicznego.

Rodzinę Zwieków rozdzielił wybuch II wojny światowej, dopiero w 1941 r. Elżbieta odnajduje rodziców i przebywa z nimi w getcie. Potem była ukrywana przez Polaków. Dowiaduje się o śmierci matki i ojca, wtedy określa swój stan jako „przechodzenie wewnętrznej gehenny”. Po zakończeniu wojny Zwiek pozostała u rodziny, która się nią opiekowała. Decyduje się na bycie Polką, a nie Żydówką.

Wspomnienie pośmiertne o Hannie Bortnowskiej, byłej inspektor w Centralnym Archiwum Komitetu Centralnego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Autorka opisała życie i dokonania Bortnowskiej. Kobieta urodziła się 10 listopada 1927 r. jako córka Marii i Mariana Kornaszewskich. Mając szesnaście lat rozpoczęła pracę w Zakładach Przemysłu Drzewnego Hrabiego Starowiejskiego w Sędziszowie. W latach 1945-1949 pracowała w Ministerstwie Leśnictwa, zaocznie kształcąc się w szkole średniej. Od 1947 r. była członkinią Polskiej Partii Robotniczje, a następnie PZPR. W 1949 r.

Autorka opisuje swoje losy od momentu aresztowania przez Rosjan dn. 29 grudnia 1939 r. Najpierw spędziła trzy tygodnie w areszcie w Augustowie, potem przewieziono ją do więzienia w Grodnie. Tam była brutalnie przesłuchiwana. Zalewska opisuje warunki panujące w więzieniu i sposoby prowadzenia przesłuchań. Śledztwo trwało tydzień. Po sześciu miesiącach spędzonych w więzieniu razem z kilkoma innymi osobami, została przewieziona na stację kolejową, gdzie dołączyła do grupy więźniów, jadących w wagonach towarowych do Witebska.

Z listu wynika, że kobiety znały się od wielu lat, choć nie utrzymywały kontaktu na co dzień. Autorka wraz z rodziną mieszkała na Śląsku i rzadko przyjeżdżała do Warszawy. Ostatnia jej dłuższa wizyta w stolicy związany był z chorobą i pobytem w szpitalu. Z powodu choroby nie mogła poruszać się swobodnie, zmuszona była odejść z pracy w archiwum, przebywała na rencie inwalidzkiej. Zajmowała się domem i pomagała mężowi Henrykowi. Był on adwokatem i oprócz swojej pracy etatowej działał w Zrzeszeniu Prawników, które wydawało skorowidz przepisów prawnych i orzecznictwa sądowego i arbitrażowego.

Dokument stanowi część akt w postępowaniu sądowym przeciwko Edith Grünwald. Była ona osobistą sekretarką Oberscharführera Herberta Kirschnera, szefa registratury w Politische Abteilung KL Auschwitz. Edith została zauważona i zatrzymana przez Danutę Urbańską 26 maja 1945 r. na dworcu w Katowicach. Urbańska zobaczyła nazwisko sekretarki Kirschnera na liście osób, które zgłosiły się do Czerwonego Krzyża. Grünwald była Żydówką, więźniarką obozów Auschwitz-Birkenau, Ravensbrück, Malchow i zamierzała wyjechać do Holicza na Słowacji.

Kopia maszynowa utworu Babcia nie lubi aut z poprawkami rękopiśmiennymi autorstwa Heleny Moskwianki-Fikowej, podpisana Helena Moskwianka.

W opowiadaniu bohaterka relacjonuje swoją podróż pociągiem do pracy, do Katowic. Hilda zazwyczaj wstaje o godznie piątej, żeby zdążyć na pociąg o 5:51. Do dworca kolejowego ma cztery kilometry. Wagony są przepełnione ludźmi, dlatego też bardzo rzadko udaje się jej usiąść. W Katowicach dziewczyna pracuje w sklepie spożywczym. Bardzo dba o to, żeby podczas podróży nie pobrudzić ubrania, ponieważ jej pracodawca szczególną wagę przykłada do czystości. Dzień pracy trwa kilkanaście godzin. Hilda najgorzej czuje się w kontaktach z klientami, jako że jest małomówna.