Felicja Goldfarb trafiła wraz z rodziną do getta w Radomiu (kwiecień 1941 r.). Opisuje przebieg pierwszej akcji likwidacyjnej, po której pozostali przy życiu mieszkańcy pracowali przy „czyszczeniu domów żydowskich” lub kopali torf. Uniknęła śmierci podczas ostatecznej akcji likwidacyjnej – wraz z dziewięcioletnią córką zostały wyprowadzone ze szpitala i przetransportowane do obozu w Pionkach, gdzie przebywały do lata 1944 r. Stamtąd autorka została przetransportowana do Auschwitz, wspomina o kilku selekcjach przeprowadzonych przez Josefa Mengele.

Relacja obejmuje lata 1944-1945.

Jest ona kontynuacją jej relacji 3012 i 3019. Autorka skupia się na przeżyciach własnych w obozie pracy w Pionkach. Opisuje warunki pracy i strukturę zakładową. Autorka wspomina, że prace tzw. ciężkie i trudne wykonywały także i żydowskie kobiety, ale na czele każdego działu (i całej fabryki) stali mężczyźni, głównie Niemcy (szefami niektórych działów byli i Polacy).

Dokument z datą dzienną 11 września 1945 roku, dotyczy wydarzeń z okresu od 1944 do 1945 roku.

Relację otwiera zdanie dotyczące zeznań, które Autorka złożyła wcześniej i wyjaśnienie, że ta stanowi ich kontynuację i uzupełnienie.