Autorka w liście prosi księdza Hórnika o przesłanie jej obiecanego numeru czasopisma, w którym zamieszczono życiorys Marii Simonowej oraz o „szczegóły z życia” Emilii Imischowej (rękopis w tym miejscu niewyraźny). Parczewska zamierza napisać artykuł, w którym przypomni czytelnikom o sprawie łużyckiej i wzbudzi większe zainteresowanie tym tematem. Podkreśla, że chce „pozyskać” biografię Marii Simon, aby szerzyć akcję promowania polskości Łużyc. Simon, znana wśród Niemców ze swojej działalności społecznej i charytatywnej, z pochodzenia była najprawdopodobniej Słowianką.

List rozpoczyna się od informacji o śmierci pana Smolera, działacza społecznego na rzecz Łużyc. Autorka ubolewa z powodu odejścia tego zasłużonego człowieka, podkreślając jego niezachwianą wiarę w pomyślną przyszłość Łużyc i Łużyczan. Pisze także o żalu, w jakim pogrążyła się wdowa po Smolerze. Wiele miejsca w liście poświęciła konwencjonalnym opisom żałoby i cierpienia odczuwanego po śmierci bliskich lub cenionych osób, a także umieściła prośby o modlitwy za duszę działacza.

List rozpoczyna się od prośby o przesłanie do Parczewskich tegorocznych numerów prasy łużyckiej. Autorka informuje księdza Hórnika, że w lokalnych gazetach w Kaliszu przedrukowywana jest odezwa z „Narodnich Listów” wzywająca do pomocy finansowej, która umożliwiłaby prowadzenie badań naukowych na Łużycach. Jednocześnie z radością przekazuje wieść, że Józef Ignacy Kraszewski, na skutek próśb jej brata, napisał list do gazety „Ziarno” – pisma wydawanego przez Ślązaków, którzy pod wpływem zachęt pisarza postanowili przeznaczyć 1000 marek niemieckich na pomoc Łużyczanom.

List dotyczy spraw finansowych i składek przeznaczonych na charytatywną pomoc dla Łużyc i Łużyczan. Sposób formułowania próśb i zabiegania o darczyńców daje wgląd w specyfikę działalności dobroczynnej kobiet w XIX w.  Autorka prosi księdza Hórnika o przesłanie kopii listu pana Hendelsmana z Kutna, aby mogła zweryfikować kwoty przekazane przez niego na rzecz Towarzystwa Pomocy i pragnie zachęcić tego ofiarodawcę do kolejnych wpłat. Brat autorki, Alfons Parczewski, zamierza odwiedzić Budziszyn w ramach swej działalności w Zarządzie Warszawskiego Towarzystwa Dobroczynności.

List dotyczy tłumaczenia poezji autorstwa Melanii Parczewskiej, która na prośbę Jakuba Barta, śle Michałowi Hórnikowi wiersz do druku. Nadmienia, że utwór ten posyła w takiej wersji, w jakiej publikowany będzie w „Bluszczu”. Autorka zawiadamia, że przed kilkoma dniami wróciła z Warszawy. Spotkała się tam z małżeństwem Smolerów. Pan Smoler zajmuje się zbieraniem składek na cele dobroczynne. Parczewska zaznacza, że do tej pory w Warszawie najwięcej pieniędzy przekazywano ubogim i głodującym na Kurpiach, lecz podkreśla, że teraz nadszedł czas na większą pomoc dla Łużyc.

Autorka rozpoczyna list od pytania o zdrowie księdza Michała Hórnika, ponieważ od dawna nie miała od niego żadnej wiadomości. Przerwa w korespondencji spowodowała, że Melania Parczewska nie wie, co dzieje się na Łużycach, nie ma też dostępu do łużyckiej prasy. Ponadto w jej liście pojawiają się inne, konwencjonalne pytania i pozdrowienia, a także informacje o stanie zdrowia matki autorki, z którą planuje w tym roku pojechać do uzdrowiska („do wód”). Parczewska prosi księdza o przesłanie jej numerów czasopisma „Łużyca”, ponieważ zaplanowała napisać teksty poświęcone temu regionowi.