Esej będący rozważaniami autorki nad przyczynami, które sprawiły, że – poza praca zawodową – zajęła się pisaniem prozy i poezji. Jankowska podkreśla, w charakterystycznym dla siebie patetycznym stylu, niezwykłą rolę twórczości w życiu człowieka i zachwyca się potencjałem języka polskiego. Niezwykłość i ważność tematu wzmacnia specjalnym, rozstrzelonym zapisem niektórych słów. Na koniec, w podobnie wzniosłym i egzaltowanym tonie, opisuje wyjątkowość zawodu lekarza, która czyni go niezwykłym człowiekiem.

Wspomnienia zostały napisane bogatym, pełnym uniesień językiem i ukazują rok studiów Stanisławy Gauze. W początkowej części są to zapiski poświęcone studiom w Instytucie Handlowym w Petersburgu, autorka porusza tu m.in. kwestie egzaminów, kadry profesorskiej czy życia studenckiego. Przede wszystkim jednak treść dokumentu dotyczy praktyki statystycznej, wyjazdu i pobytu na wsi rosyjskiej, na terenach ówczesnej guberni twerskiej. Samą propozycję wyjazdu na płatną praktykę adresowano jedynie do wyróżniających się studentów.

Dokument zawiera osobiste zapiski z czasu dorastania Marii Steckiej, przypadającego na okres przed 1905 r, wspomnienia dotyczą jednak przede wszystkim rodziców autorki – Marii i Konstantego Steckich, to oni są najważniejszym i jedynym punktem odniesienia we wspomnieniach. Zapiski Steckiej w pewnym sensie przybierają charakter świadectwa, złożonego przez autorkę, a opowiadającego o niezwykłości jej rodziców. Są zarazem potwierdzeniem ogromnego podziwu dla nich ze strony autorki.

Dokument przedstawia ścieżkę zawodową i pracę oficera Wojska Ochrony Pogranicza, Franciszka Dziadykiewicza. Zgodnie z relacją autorki, mężczyzna pracował na terenach Ziemi Lubuskiej. Do rezerwy odszedł w stopniu pułkownika po trzydziestu trzech latach służby. Swoją karierę zawodową rozpoczął ją w Iwołżynie k. Sum, jako elew szkoły podoficerskiej. Po mianowaniu na kaprala został zastępcą dowódcy plutonu szkolnego. Żołnierzem tego pułku był do czasu pierwszych miesięcy po wojnie, kiedy zaczęto formować lokalną jednostkę WOP, do której dołączył. Kończąc swoją służbę otrzymał z rąk gen. bryg.

Irena Pietrzak-Pawłowska urodziła się 5.04.1909 r. w rodzinie rzemieślniczej: ojciec – Antoni Lewandowski, matka – Ludwika z d. Bejzia. Po ukończeniu Gimnazjum Ogólnokształcącego, typu humanistycznego, rozpoczęła studia na wydziale humanistycznym Uniwersytetu Warszawskiego. Równocześnie pracowała jako instruktorka oświatowa w świetlicach robotniczych. W 1931 r uzyskała tytuł magistra filozofii UW. Następnie ukończyła kurs archiwalny przy Archiwum Akt Dawnych i po przerwie, spowodowanej chorobą, podjęła pracę w 1936 r.

Dwa listy Gabrieli Weiss do Marii Meglickiej, napisane w listopadzie 1964 r. Autorka jest nauczycielką muzyki synów Meglickiej. Przeprasza za długie milczenie, a także za przedłużającą się nieobecność. Pyta, czy chłopcy nadal myślą o graniu. Prosi o to , by przygotowali jakiś repertuar do jej przyjazdu dla rozruszania palców.

Tekst poświęcony ojcu Romany Balickiej, dr. Wacławowi Knoffowi.  Jest to bardziej wspomnienie o nim niż oficjalny życiorys. Znalazło się tu również kilka epizodów z życia rodziny, np. wspomnienie o matce Romany, czy babce ze strony ojca.

Wanda Mitzner kierowała listy do Żanny Kormanowej w sprawie audycji radiowych. Autorka była pełniącą obowiązki kierownika Redakcji Oświatowej Polskiego Radia. W liście z 10 marca 1949 r. nadawanym z Warszawy Wanda pisała w sprawie planowanych cykli audycji w Polskim Radiu poświęconych dziejom ruchu robotniczego (polskiego i międzynarodowego), chłopów polskich oraz polskiej myśli politycznej. Każda z audycji miała trwać ok. dziesięciu minut, a honorarium za jedną audycję wynosiło pięć tysięcy złotych.

1 września 1939 r. autorka opuszcza Łomżę, następnie dociera do Warszawy, gdzie mieszkał jej brat, który wkrótce ginie tragicznie i został pochowany na Placu Teatralnym, pod pomnikiem Wojciecha Bogusławskiego. Naukę w szkole profesora Jana Zaorskiego rozpoczyna w 1941 r. za namową koleżanki Haliny Uścińskiej (po mężu: Miroszowej). Uczęszcza na wykłady profesora Franciszka Czubalskiego (fizjologia), profesora Lotha (anatomia), który pokazywał studentom zakonserwowaną błonę dziewiczą. Po zdaniu egzaminów otrzymuje skierowanie do Instytutu Gruźlicy na ul.

Helena Marek opisuje swoją pracę w szkole CISZO oraz na kursach wieczorowych dla robotników.