Wywiad z druhną Krystyną Durką, uczestniczką II harcerskiej konspiracji w Buku.

Jest to relacja Krystyny Durki, dotycząca powojennego harcerstwa, które po 1949 r. przeszło do podziemia. Autorka przez cały czas aż do 1988 r. mieszkała w Buku (z 2-letnią przerwą, kiedy wyjechała do pracy w Warszawie.

Do harcerstwa wstąpiła w 1947 r., mając 12 lat, za namową Janki Glapy. Zastępową jej była Maryla Szajek. Po aresztowaniu Maryli Szajek, Hanki Lulkiewicz i druhów Mariana Połki, Henryka Sibilskiego, Florka Dorszyka z organizacji „Bi-Pi”-Buk (1950 r.), zaczęła się konspiracja. Było ich 5-6 osób. Instrukcje dawał im Mietek Wawrzyniak, który przyjeżdżał z Poznania do Janki Glapy. Był starszym harcerzem, poznały go na ostatnim obozie w 1949 r. (one były w Jemiołowie, chłopcy w Łagowie). Krystyna miała wtedy niecałe 15 lat.  Dziewczęta kontynuowały tradycje przedwojennego harcerstwa, odbywały tajne zbiórki. Pisały karteczki nawołujące do zwalczania komunizmu, bojkotu czerwonego harcerstwa, ZMP. Podrzucały je w różnych miejscach, głównie w szkołach, ale te karteczki trafiały też do zakładów Cegielskiego. Czasem te same hasła pojawiały się potem na murach szkolnych. Podobała im się działalność organizacji Bi-Pi, ale same były jeszcze za młode, żeby się do nich przyłączyć. Zdarzały się aresztowania, np. Zbyszka Wachowskiego. Autorka była wzywana na milicję bukowską, gdzie była wypytywana o kontakty. Dziewczęta jednak nie znały innych osób z konspiracji, spotykały się tylko z Wawrzyniakiem (o jego aresztowaniu nic nie wiedziały). Kobieta wspomina rozprawę członków organizacji Bi-Pi, na której była obecna. Pisze, że ci młodzi ludzie z wielkim spokojem przyjęli wyroki, na ich twarzach widać było nawet uśmiechy.

Działalność konspiracyjna autorki i jej grupy trwała w latach 1950-53. Potem dziewczyna wyjechała na dwa lata do Warszawy, do pracy. Później wszystko się rozpadło. Ale po odwilży, podobnie jak wiele osób, wróciła do harcerstwa (1957 r.) i była związana z nim już zawsze.