Relacja Reginy Fingier

Relacja powstała w Warszawie, w roku 1945, obejmuje lata 1939-1945. Autorka rozpoczyna swój tekst informacjami na temat Łodzi, by następnie przejść do opisu ucieczki z miasta i przedostania się do getta warszawskiego. Relacjonuje również swoją ucieczkę z getta (towarzyszyła jej bratowa) oraz aresztowanie, które nastąpiło w efekcie donosu. Regina wspomina egzekucję kobiety Następnie przeszła do opisu ucieczki z miasta i przedostania się do getta w Warszawie. Zrelacjonowała ucieczkę z getta (razem z bratową), oraz aresztowanie, jakie miało miejsce w efekcie donosu. Opisała egzekucję kobiety, która udzieliła jej schronienia. Pobieżnie odniosła się do pobytu na Pawiaku, więcej miejsca poświęcając transportowi do obozu na Majdanku. Opisała także kolejne obozy, do których była przewożona – Skarżysko-Kamienną i Częstochowę. Tekst pisany w czasie teraźniejszym, przypomina raczej narrację, niż relację, charakteryzują go silne emocje. W zapisie odnaleźć można wiele porównań, przenośni i barwnych opisów, które mieszają się z brutalnymi obrazami. Regina koncentrowała się na oddaniu okrucieństwa nazistowskich żołnierzy, szczegółowo wspominała np. widok ciał, egzekucji czy zgliszczy. W relacji autorki odnaleźć można ponad to dużo przykładów historii pojedynczych osób. Tam, gdzie było to możliwe, podawała ich imiona i nazwiska. Wśród owych historii przeważają opowieści o Żydach, ale nie brakuje też informacji o oprawcach – komendant, majster w obozie pracy, policjanci, strażnicy, nadzorcy.