Moje dni sierpniowe

Wspomnienie Gabrieli Wichlińskiej dotyczy Sierpnia 1980. Autorka koncentruje się na opisie własnych emocji i przemyśleń, nie relacjonuje bieżących wydarzeń ani informacji zaczerpniętych z mediów. Nie podaje nazwisk działaczy opozycyjnych, zaś o strajkach na Wybrzeżu pisze bardzo ogólnie, jako o zjawisku społecznym. Nie podaje również żadnych dat, ani szczegółów wspomnianych wydarzeń.

Wichlińska utożsamia się z robotnikami jako klasą społeczną, strajki na Wybrzeżu są dla niej przede wszystkim protestem robotniczym. Wyraźnie artykułuje poczucie klasowej krzywdy oraz rozczarowanie polityką władz partyjno-państwowych, które wbrew ideologicznym deklaracjom, traktowały robotników w sposób pozbawiony szacunku: „Nie były to sprawy dla mnie całkiem nowe, bo jestem także robotnicą co prawda tylko niedługi okres czasu, jednak dość długi na to żeby poznać, że my robotnicy byliśmy traktowani jak robole od których wymagało się tylko pracy a niemyślenia i nie chciano abyśmy myśleli" (s. 3). Autorka krytykuje postawę elit partyjnych, skupiających się na zdobywaniu dóbr materialnych, wykorzystujących swoją pozycję dla osiągania osobistych korzyści. Postępowanie władz jest dla niej dowodem na złe funkcjonowanie systemu politycznego. Z radością przyjmuje wiadomość o powstaniu NSZZ „Solidarność”, która według niej naprawdę dba o potrzeby i interesy robotników. Śledzi informacje w mediach oficjalnych, z niepokojem czeka na zakończenie negocjacji między przedstawicielami „Solidarności” i strony rządowej. Podpisanie porozumień gdańskich 31 sierpnia 1980 r. przyjmuje z ulgą, traktując to wydarzenie jako początek nowej epoki. Staje się ono dla niej okazją do refleksji nad wcześniejszymi błędami popełnianymi przez rząd, nad lekceważeniem potrzeb przeważającej części społeczeństwa. 

Wspomnienie Gabrieli Wichlińskiej może być źródłem do badań nad emocjami w okresie strajków w sierpniu 1980 r., a także nad postawami politycznymi robotników.