Wiersz dla Amelii Noskowskiej

Wiersz Karoliny Towiańskiej dedykowany towiance Amelii Noskowskiej zachował się w kopii Eustachego Januszkiewicza. Oryginalny tekst powstał 4 października 1846 roku w Einsiedeln. Każda z czterech strof ma inny schemat rymów (zawsze męskich i niedokładnych), w żadnej nie obejmują one wszystkich wersów. Wypowiedź – formułowana konsekwentnie w drugiej osobie liczby pojedynczej – otwiera apostrofa do adresatki: „Ujmij Niewiasto Ducha twego w karb /I do kresy przeznaczenia twego bież” (wszystkie cytaty z k. 1 / 320v notatnika). Stylistycznie tekst nie odbiega od pozostałych wierszy żony mistyka. Jest utrzymany w podniosłym tonie charakterystycznym dla tyrtejskiej konwencji, nasycony aluzjami religijnymi i towianistyczną nowomową. Wielokrotnie powraca motyw „owocu”, czyli efektu duchowych prac. Ziarno, które „wrzucił” w duszę adresatki Sługa – najpewniej Towiański – przyniesie owoc, jeśli spełni ona określone warunki. Ma „budzić do owocu przykładem”, a następnie „zwrócić” go do źródła (czyli, znów, do mistyka). „Nie mową a czynem stwierdź, co żądać masz” – nawołuje podmiot liryczny – „Ofiarą tą dług Mistrzowi płać”. Dług i ofiara względem Towiańskiego miały, jak można się domyślać, charakter ściśle metafizyczny: Amelia i Józef Noskowscy wychowali (na własny koszt) piątkę dzieci mistyka i regularnie wspierali go na emigracji.