Porembińska-Wróblewska, Hanna

Lekarka, diarystka, do 1939 r. mieszkała w Płocku. Pochodziła z rodziny inteligenckiej o korzeniach szlacheckich należącej do elity miasta. Po zajęciu Płocka przez wojska niemieckie (9 września 1939 r.) i przyłączeniu go do Rzeszy cała rodzina przeniosła się do Warszawy. Ojciec Porembińskiej-Wróblewskiej, Tadeusz Aleksander Porembiński, lekarz wojskowy, był więźniem obozu jenieckiego w Starobielsku, został zamordowany w Charkowie.

Podczas II wojny światowej Porembińska-Wróblewska uczęszczała do warszawskiej Prywatnej Szkoły Sióstr Nazaretanek organizującej tajne nauczanie na poziomie średnim. Zdała tam maturę w 1944 r. Działała w ruchu oporu, w powstaniu warszawskim, pod pseudonimami „Konrad” i „Rudy”, kierowała jedną z trzech sekcji drużyny sanitarno-wartowniczej WSK (Wojskowej Służby Kobiet) przy Kompanii Sztabowej 100 WSOP (Wojskowej Służby Ochrony Powstania). W 1945 r. rozpoczęła studia medyczne, uzyskała stopień doktora nauk medycznych. Była współautorką kilku artykułów z zakresu diagnostyki laboratoryjnej. 

Prowadziła pamiętnik poświęcony pamięci swojej rodziny, który zadedykowała wnukom.