Malarka, pisarka, poetka, działaczka społeczna, pedagog. Odebrała wykształcenie prywatne w domu w Woli Pękoszewskiej. Dwór stał się ośrodkiem przyciągającym wielu polskich artystów, pisarzy i naukowców. Od 1891 r. uczyła się malarstwa – jej nauczycielami byli kolejno: Eligiusz Niewiadomski, Józef Rapacki, Sylwester Saski, Józef Mehoffer, Józef Chełmoński (z którym połączyła ją przyjaźń). Ważnym etapem jej edukacji były też wizyty w pracowniach znanych krakowskich artystów, m.in. Jacka Malczewskiego, Leona Wyczółkowskiego, Jana Stanisławskiego. Później porzuciła na pewien czas sztukę. W 1907 r. zamieszkała razem z matką w Warszawie przy ulicy Foksal, gdzie poświęciła się pracy społecznej. Ukończyła kursy ochroniarskie prowadzone przez Stefanię Marciszewską. Pia Górska była współzałożycielką Ochrony Towarzystwa Przytulisk Niedoli Dziecięcej w Pałacu Karasia na Krakowskim Przedmieściu. Współpracowała z Marią Weryho-Radziwiłłowiczową. Zajmowała się edukacją religijną dzieci w ochronkach oraz wizytacją przedszkoli.
Od 1922 r. kontynuowała edukację artystyczną – uczęszczała najpierw do Szkoły Malarskiej Konrada Krzyżanowskiego. Potem została wolną słuchaczką w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, gdzie kształciła się pod kierunkiem Tadeusza Pruszkowskiego. Pierwsza wystawa jej prac miała miejsce w 1926 r. w Nałęczowie. Przełomowym momentem w karierze artystycznej Pii Górskiej była wystawa zbiorowa w Zachęcie Sztuk Pięknych w Warszawie w 1928 r. Prace malarki wzbudziły uznanie publiczności i krytyków. Niedługo później kilka jej obrazów wystawiono w Carnegie Institute w Pittsburghu. Prace Górskiej zostały pokazane też na wystawie polskiego malarstwa, która była częścią Powszechnej Wystawy Krajowej w 1929 r. w Poznaniu. Pia Górska interesowała się malarstwem salonowym, tworzyła portrety, pejzaże, sceny religijne i alegoryczne. Jej najbardziej znane obrazy to Stasiek z lalką i Trzej królowie. Pasją malarki była również twórczość literacka – w okresie międzywojennym powstały m.in. jej wspomnienia O Chełmońskim, które zostały dobrze przyjęte przez krytyków. Pisała artykuły, opowiadania i słuchowiska radiowe.
W czasie II wojny światowej mieszkanie Górskiej w Warszawie spłonęło wraz z jej pracownią. Przeniosła się wówczas do Woli Pękoszewskiej, a po wojnie przebywała w Skierniewicach i Milanówku. W tym czasie zajmowała się haftem artystycznym. Ostatecznie w 1947 r. osiadła w Krakowie. Kontynuowała działalność literacką, pisząc powieści historyczne (Tarcza i kaptur, Miasto Dawidowe) oraz pamiętniki (Paleta i pióro).
